Το επιβλητικό σπήλαιο στην Κρήτη που έγινε τόπος τραγωδίας (φωτό)

Το φυσικό θαύμα του Ρεθύμνου με αρχαιολογικό και ιστορικό ενδιαφέρον - Δείτε τις φωτογραφίες

Το Σπήλαιο Μελιδονίου, ο γνωστός Γεροντόσπηλιος στον νομό Ρεθύμνου, είναι ένα από τα σπουδαιότερα ιστορικά σπήλαια της Κρήτης. Ένα αξιοθαύμαστο δημιούργημα της φύσης σε υψόμετρο 220 μέτρων, στα νότια του βουνού Κουλούκωνα, κοντά στο ομώνυμο χωριό.

Η σπηλαιολογική σημασία του είναι μεγάλη: Σταλακτίτες, σταλαγμίτες, κολόνες συνθέτουν τον επιβλητικό και ατμοσφαιρικό του διάκοσμο ενώ η πρώτη αίθουσά του είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο εντυπωσιακές της Κρήτης.

Ανασκαφές έδειξαν συνεχή χρήση του χώρου από την ύστερη νεολιθική περίοδο έως τα ρωμαϊκά χρόνια, αναδεικνύοντας το μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον του σπηλαίου.  Πιστεύεται πως ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λατρευτικά σπήλαια της αρχαιότητας, αφιερωμένο στον θεό Ερμή και στον γίγαντα Τάλω.

Ωστόσο η ιστορία του σπηλαίου στιγματίζεται ανεξίτηλα από την τραγωδία του 1824, μια από τις μεγαλύτερες της ελληνικής ιστορίας, όταν την περίοδο της τουρκοκρατίας κάτοικοι της γύρω περιοχής βρήκαν στη σπηλιά καταφύγιο και οχυρώθηκαν.

Πολιορκήθηκαν από τον τουρκικό στρατό για περίπου τρεις μήνες ενώ κάθε προσπάθεια εφόδου για κατάληψη του σπηλαίου απέτυχε. Έτσι, οι πολιορκητές έκλεισαν τα ανοίγματα του σπηλαίου με κλαδιά και άναψαν φωτιές, με αποτέλεσμα 370 άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, να βρουν τραγικό θάνατο από ασφυξία. Τα οστά των μαρτύρων φυλάσσονται σε οστεοφυλάκιο στην πρώτη αίθουσα του σπηλαίου, στην οποία έχει δοθεί το όνομα «Αίθουσα των Ηρώων», κρατώντας άσβεστη τη μνήμη της τραγωδίας.

 

πηγή:newsbeast

Το Πάσχα ξεκινάει με Στειακά καλιτσούνια

Περνάνε τα χρόνια αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις μέρες που πηγαίναμε στο χωριό την Μεγάλη Εβδομάδα για να βοηθήσουμε τη γιαγιά στα καλιτσούνια της οικογένειας. Όλη η γειτονιά μοσχοβολούσε. Χαρούμενες νοικοκυρές στου δρόμους με τα τσεμπεράκια τους, άλλη να κρατάει τον πλάστη, άλλη τα λιόκλαδα για ν’ ανάψει το φούρνο, άλλη μ´ ένα τσουβάλι αλεύρι πάνω στο γαϊδούρι και η δικιά μας να βγαίνει στην αυλή τρισευτυχισμένη να υποδεχτεί παιδιά και εγγόνια. Ο παππούς πιο πέρα ν´ ανάβει το φούρνο της γειτόνισσας (εμείς δεν είχαμε) και να ετοιμάζει τα ταψιά με το φαγητό για το βραδύ! Στο χωριό όλες οι δουλειές συνοδευόταν με καλό φαγητό στο ξυλόφουρνο, ρακή και καλή παρέα.

Όπως παλιά…

«Γιαγιά, μίλησε μου για την παράδοση μας. Πες μου πως φτιάχνουν τα στειακά καλιτσούνια. Δείξε μου την τέχνη τους και θα σε ακούσω προσεκτικά. Μίλησε μου γι’ αυτά τα αληθινά έθιμα που από παιδί νοσταλγώ να ζήσω στο χωριό. Και εγώ γιαγιά μου θα σε βοηθάω σε κάθε βήμα για να τα μάθω και να τα κρατήσω στη μνήμη μου για πάντα».

Έτσι της υποσχέθηκα εκείνη την ημέρα και σαν υπέροχη γιαγιά και μοναδική νοικοκυρά που είναι μάζεψε αδερφές, νύφες και γειτόνισσες για να μου δείξουν πως κάνουν τα γνήσια στειακά καλιτσούνια όπως παλιά. Αυτή τη φορά όμως στη Σητεία, όχι στο χωριό. Στον ηλεκτρικό φούρνο, όχι στον ξυλόφουρνο. Το μόνο που έμεινε ίδιο ήταν η νόστιμη συνταγή, αυτή που της έδειξε και η δικιά της γιαγιά.

Καλιτσούνια; Δηλαδή;

Τα καλιτσούνια είναι το παραδοσιακό γλυκό του Πάσχα στην πόλη της Σητείας. Πλέον μπορείς να το βρεις σε όλη την Κρήτη με διαφορετικές συνταγές, σχήματα και υλικά και όλες τις εποχές του χρόνου. Είναι το γλυκό που θα σου ζητήσουν να κρατάς όταν πας ταξίδι στην Κρήτη. Το γλυκό που θα βρεις σε όλους τους φούρνους και τα ζαχαροπλαστεία του νησιού. Αυτό που μόλις το δοκιμάσεις θα πεις «Μμμμμμμ… Νόστιμο». Αρέσει σε όλους!



Δύο λογιών τα καλιτσούνια.

Είναι δύο οι κατηγορίες τους. Ανεβατά με προζύμι ή μαγιά και της στιγμής. Τα πρώτα είναι αυτά τα αφράτα, τα κλειστού τύπου, τα πιο νόστιμα ντε. Που χρειάζεται μια ολόκληρη τετραήμερη ιεροτελεστία να φτιαχτούν και να ψηθούν. Τα δε δεύτερα της στιγμής (σίγουρα θα σου πάρει παραπάνω από μια στιγμή να τα φτιάξεις) είναι τα γνωστά ως λυχναράκια, του ανοιχτού τύπου, που βλέπεις τη μυζηθρούλα με την κανελίτσα και το σουσαμάκι από πάνω και μπορείς να τα φτιάξεις και να τα ψήσεις αμέσως, την ίδια μέρα.

Τα αγαπημένα μου είναι τ’ ανεβατά. Αυτά που η γιαγιά έβαλε τέσσερις μέρες πριν να φτιάξει το προζύμι, το άφησε να «ξεκουραστεί» και μόλις «ανέβηκε» η ζύμη κανόνισε το συνεργείο ζαχαροπλαστικής να πιάσει δουλειά επί το έργο.

Συνήθως δεν κάνουν 1-2 κιλά. Πολλά. Να τρώμε για πολύ καιρό.

Η Αννούλα φτιάχνει βόλους τη ζύμη για να το δώσει στην Ανδριάνα ν’ ανοίξει φύλλο. Το φύλλο παίζει σημαντικό ρόλο να είναι στο σωστό νούμερο για να βγουν αφρός όπως λένε τα καλιτσούνια μας. Έτσι, η Ανδριάνα βάζει όλη της την μαεστρία και δοκιμάζει αρκετές φορές για να το πετύχει.

Μόλις ανοιχτεί το φύλλο, κόβετε σε στρογγυλά φυλλαράκια για να το πάρουν οι κυρίες των καλών τεχνών και να το γεμίσουν με γλυκιά μυζήθρα. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ τους ποια θα κάνει το πιο όμορφο και άμα τα φτιάχνει όλα ίδια. Η μια πειράζει την άλλη και η καθεμιά ξεχωριστά πιστεύει ότι κάνει τα καλύτερα!

Ήξερες εσύ ότι κάποια γλυκά για να νοιώσουν έτοιμα προς κατανάλωση θέλουν να πάρουν ένα υπνάκο μπρούμυτα; Ε, μάθε το! Τα καλιτσούνια είναι από αυτά τα ιδιαίτερα γλυκά που θέλουν ύπνο. Η γιαγιά Μαρίκα τα «κοίμισε» για αρκετές ώρες πριν φουσκώσουν και να είναι έτοιμα για ψήσιμο!

Την επόμενη ημέρα τα ξημερώματα αφού «ανέβηκαν» όσο έπρεπε ξεκίνησε η διαδικασία ψησίματος. Η καλύτερη μου. Γύρισα από την έξοδο του Σαββάτου με λαχτάρα να δοκιμάσω τα πρώτα ζεστά καλιτσουνάκια στο πρωινό μου. Όπως τα θυμόμουν. Μοναδικά!

Ορίστε λοιπόν σας δίνω τα φρέσκα φετινά καλιτσούνια μας παρακάτω. Με λίγα, απλά και υγιεινά υλικά έγιναν μυρωδάτα και πεντανόστιμα. Μακάρι να μπορούσατε να δοκιμάσετε το κορυφαίο πασχαλινό γλύκισμα της Σητείας από τα χεράκια μας! Όχι γιατί δεν κάνουν άλλες νοικοκυρές νόστιμα καλιτσούνια. Αλλά γιατί δεν έχω λόγια να σας περιγράψω πόσο ωραία είναι τα δικά μας.

Το μυστικό της επιτυχίας είναι να βάλεις πολλή αγάπη, μεράκι και δικές σου πινελιές στο φτιάξιμο των καλιτσουνιών. Είναι το γλυκό της οικογένειας και αυτό που θα συνοδεύσει τις γιορτινές μέρες του Πάσχα!

Αμέτρητα μυρωδάτα καλιτσούνια όπου ανάμεσα τους βάζουν καταπράσινα λεμονόφυλλα για έξτρα μυρωδιές της φύσης.

Λίγο πριν να ξεκινήσει η διαδικασία ζυμώματος όλες οι νοικοκυρές παίρνουν συνταγές από τις υπόλοιπες γειτόνισσες και πάντα καταλήγουν στη δική τους. Αυτή που πήραν από τη γιαγιά και τη μαμά. Σας δίνω και τη δική μας.



Η συνταγή



Για το προζύμι

1 κεσεδάκι γιαρτιού προζύμι που το αραιώνουμε σε 1 κιλό αλεύρι με χλιαρό νερό. Μόλις «ανέβει» συμπληρώνουμε τα υλικά της ζύμης

Για τη ζύμη:

1 κιλό αλεύρι
1 ποτήρι ελαιόλαδο -όχι γεμάτο-
3 αυγά
1 ποτήρι ζάχαρη
1 γιαούρτι φρέσκο

Για τη γέμιση:

2 κιλά μυζήθρα (τριμμένη)
1 κιλό ζάχαρη

2 κουταλιές της σούπας μέλι

λίγη κανέλα

1 κορκάδι αυγού

άρωμα βανίλιας (προαιρετικό)

4 κγ κορν φλαουρ



Πρωταγωνίστησαν με αλφαβητική σειρά οι παρακάτω νοικοκυρές:

– Ατζολιδάκη Αννούλα (γειτόνισσα)

– Βεριγάκη Κατίνα (θεία)

– Βεριγάκη Μαρίκα (γιαγιά)

– Βεριγάκη Χρυσούλα (θεία)

– Βουτυράκη Ανδριάννα (γειτόνισσα)

– Λεβαντάκη Μαρία (μαμά)

Καλή επιτυχία και Καλό Πάσχα!

πηγή:travel4days

“Βάγια, Βάγια των βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό, κι ως την άλλη Κυριακή με το κόκκινο αυγό !”

Της Ελένης Μπετεινάκη

Σήμερα είναι μια μεγάλη γιορτή. Αρχίζει ουσιαστικά η Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι η προηγούμενη Κυριακή της εορτής της Ανάστασης.  Την ημέρα αυτή εορτάζεται η ανάμνηση της θριαμβικής εισόδου του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα όπου, κατά τους συγγραφείς των Ιερών Ευαγγελίων, οι Ιουδαίοι τον υποδέχθηκαν κρατώντας Βάϊα ή βάγια ,δηλαδή κλαδιά από  φοίνικες και απλώνοντας στο έδαφος τα φορέματά τους ζητωκραύγαζαν «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

Όλες οι  εκκλησίες στολίζονται  με κλαδιά βαΐων ή με δαφνόφυλλα και μοιράζονται στους πιστούς  και κλαδιά σε διάφορες πλέξεις και σχήματα όπως σταυρούς, φεγγάρια που  τα τοποθετούν στο εικονοστάσι του σπιτιού. Το έθιμο αυτό έχει συμπεριλήφθη στις συνήθειες των λαών από τον 9ο αιώνα περίπου και από τότε πλήθος γυναικών μαζεύονταν  για την κατασκευή όλων αυτών των « ταμάτων. Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, στα Ιεροσόλυμα, ο επίσκοπος έμπαινε στην πόλη «επί πώλου όνου», αναπαριστάνοντας το γεγονός, ενώ στα βυζαντινά  γίνονταν «ο περίπατος του αυτοκράτορα», από το Παλάτι προς τη Μεγάλη Εκκλησία.

Στη διαδρομή αυτή ο αυτοκράτορας μοίραζε στον κόσμο βάγια και σταυρούς και ο Πατριάρχης σταυρούς και κεριά. Με τα βάγια οι πιστοί στόλιζαν τους τοίχους των σπιτιών και το εικονοστάσι τους.

Την ημέρα αυτή συνηθίζεται να τρώγεται  ψάρι αν και βρισκόμαστε προς το τέλος της Σαρακοστής και στην αρχή των ημερών των Αγίων Παθών . Επικράτησε  αυτή η συνήθεια αφού επιτράπηκε από του ίδιους του Πατέρες της Εκκλησίας που να τηρείται η νηστεία της Τεσσαρακοστής, η οποία περιλαμβάνει ανάμνηση της ζωής του Κυρίου και της νομοθεσίας. Να κρατιέται αυτή η νηστεία πριν από το Πάσχα, αρχίζοντας από τη Δευτέρα και να συμπληρώνεται την Παρασκευή. Μετά από αυτές αφού σταματήσει η νηστεία, να αρχίζει η αγία εβδομάδα του Πάσχα, «…νηστεύοντες κατ΄αυτήν όλοι…». Άρα η εορτή αυτή βρίσκεται ανεξάρτητα ανάμεσα σε δύο νηστείες. Η θέση της λοιπόν δίνει το δικαίωμα να ομιλούν περί καταλύσεως κατ΄αυτήν την ημέρα ψαριού ή ακόμα και αυγού.

Μια παράδοση λέει:  « …Πρέπει να φάνε όλοι εκείνη τη μέρα ψαρικό, παστό η φρέσκο και είναι ανάγκη να γλείψουν έστω και κόκκαλο ψαριού για το καλό. Και της χαράς αυτής δεν θέλουν να στερήσουν και τους νεκρούς ακόμα για αυτό τους πάνε βάγια και στον τάφο και το Μεγάλο Σάββατο λαμπάδα και χαιρετίσματα από τον απάνω κόσμο. »

Τι πίστευαν τα παλαιότερα χρόνια για τούτη τη μέρα;

Ένα σωρό προλήψεις και έθιμα, που ορισμένα από αυτά τα συναντάμε ακόμα και σήμερα σε πολλά μέρη της Ελλάδας..

Tα βάγια , ας πούμε, που μπορεί να είναι εκτός από κλαδιά φοίνικα,  κλαδιά δάφνης, μυρτιάς ή ιτιάς  τα φέρνουν στην εκκλησία τα νιόπαντρα ζευγάρια  κι όποιος τα «φέρει πρώτος θα πρωτογεννήσει αγόρι» . Αλλά ή δύναμη των βαγιών φτάνει και μέχρι τα ζώα και τα φυτά. Κρεμούσαν τα βάγια στα  καρποκλάδια  δηλαδή στα καρποφόρα δέντρα και δεν τα πλησίαζε το σκουλήκι και τα ζώα αν τα χτυπούσαν με αυτά θα γεννούσαν πολλά περισσότερα από ότι συνήθως. Στις  νιόπαντρες της χρονιάς που φτιάχνουν τα « βάγια » μεταδιδόταν η γονιμοποιός δύναμη που αυτά περικλείουν στο φύλλωμα τους γιατί είναι αειθαλή φυτά . Επίσης η μετάδοση γινόταν και με χτυπήματα που είναι γνωστά σαν τα « βαγιοχτυπήματα». Πίστευαν ακόμα πως αν ήταν έγκυος η γυναίκα και τη « χτυπούσαν» με τα βάγια θα γεννούσε ευκολότερα.

Τα βάγια κρατούσαν την πρώτη θέση στο εικονοστάσι και μ’ αυτά “κάπνιζαν” οι γυναίκες τα παιδιά για το “κακό το μάτι”. Στη Λέσβο τα παιδιά, μετά την εκκλησία, στόλιζαν ένα δεμάτι από κλαδιά δάφνης με κόκκινα ή πράσινα πανάκια από καινούργιο φουστάνι, κρεμούσαν κι ένα κουδούνι και καθώς πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι ψάλλοντας και λέγοντας εξορκισμούς για τους ψύλλους και τα ποντίκια, έδιναν και ένα κλαράκι δάφνης στη νοικοκυρά.

Στο τέλος ζητούσαν και το χάρισμά τους: “Χρόνια πολλά, εν ονόματι Κυρίου, δό μ’ τ’ αυγό να φύγω.” Στην Ανατολική Ρωμυλία, τα κορίτσια έφτιαχναν με τα βάγια στεφάνια, τους έδεναν μια κόκκινη κλωστή και τραγουδώντας όλες μαζί πήγαιναν και τα πέταγαν στο ρέμα κι όπως έπαιρνε τα στεφάνια το νερό, όποιας πήγαινε μπροστά εκείνη θα γινόταν “συντέκνησσα”.

Πρώτη στο γυρισμό, πρώτη στο χορό και στο δικό της σπίτι η μάνα της θα έφτιαχνε τα φασόλια και θα τις φίλευε όλες, μαζί με ελιές.

Στη Τήνο, την Κυριακή των Βαΐων, τα παιδιά τριγύριζαν στους δρόμους κρατώντας μαζί με το στεφάνι τους την “αργινάρα”, μια ξύλινη ή και σιδερένια ροκάνα που τη στριφογύριζαν με δύναμη. Μέσα σε εκκωφαντικό θόρυβο κατέληγαν στη θάλασσα, όπου πετούσαν στο στεφάνι στο νερό.

Το έθιμο της περιφοράς των κλαδιών θυμίζει την “ειρεσιώνη”, το στολισμένο με καρπούς κλαδί, που στις γιορτές της άνοιξης περιέφεραν στους δρόμους τα παιδιά, στην αρχαιότητα. Τα βάγια τα έπλεκαν σε πάρα πολλά σχέδια: φεγγάρια, πλοία, γαϊδουράκια, το πιο συνηθισμένο όμως ήταν ο σταυρός. Σε μερικά μέρη τους έδιναν το σχήμα του ψαριού. Ψάρι είχαν σαν σημάδι αναγνώρισης οι πρώτοι χριστιανοί, η λέξη ΙΧΘΥΣ, εξάλλου, προέρχεται από τα αρχικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ.

Στην Κρήτη συναντάμε αντίστοιχα έθιμα όπως ας πούμε στην Κίσσαμο που για να μπουν τα βάγια μέσα στο σπίτι έπρεπε να έχουν φροντίσει την καθαριότητα του πριν. Σε άλλα μέρη φορούσαν το βαγιόκλαδο στο πέτο  και σαν έμπαιναν στο σπίτι η πρώτη τους δουλειά ήταν να το βάλουν στο εικονοστάσι. Στην Δυτική Κρήτη πάλι με τα βαγιόφυλλα  πίστευαν πως « ανέβαινε » το προζύμι τους , καίγοντάς το και χρησιμοποιώντας τη στάχτη του. Κι όταν ακόμα ανθούσε στο νησί η καλλιέργεια του μεταξοσκώληκα και  οι κοπελιές έπαιρναν  το πρώτο αυγό  που είχαν βρει και το βράδυ της Κυριακής των  Βαΐων , το πήγαιναν στην εκκλησιά κι αν θα χτυπούσε μετά η καμπάνα τότε το μετάξι τους θα πήγαινε καλά. Το πιο χαρακτηριστικό έθιμο, ωστόσο τούτης της μέρας ήταν η μεταφορά ενός κλάδου ελιάς ή και ολόκληρου δέντρου μέσα στην εκκλησία. Ήταν μεγάλη ευλογία  να φυτευτεί μετά το κλαδί αυτό σε ένα ελαιώνα που έλεγαν μάλιστα πως συνήθως μέσα σε 40 μέρες έβγαζε ρίζες και το δέντρο αυτό θεωρούνταν ευλογημένο.

πηγή:cretalive

Βάφω αυγά με ριζάρι, όπως παλιά

Το Ριζάρι (Rubia tinctorum) είναι αυτοφυής θάμνος, που φύεται στη νότια Ευρώπη και τη νοτιοδυτική Ασία. Το επίσημο όνομά του είναι Ερυθρόδανο το βαφικό ή Ρούβια η βαφική, μπορεί να φτάσει μέχρι και 1½ μέτρο ύψος και προτιμά τα αργιλώδη και υγρά εδάφη. Η ρίζα του ξεπερνά το μέτρο, είναι αρκετά παχιά και είναι η πηγή της ουσίας αλιζαρίνης, που της δίνει το διακριτικό κόκκινο χρώμα.

Λόγω της αλιζαρίνης, το ριζάρι ήταν ένα πολύτιμο βότανο στο παρελθόν με μεγάλη αξία, καθώς με αυτό παρασκευάζεται μια ανεξίτηλη κόκκινη χρωστική, κατάλληλη για νήματα. Στην Ινδία ήταν πιο διαδομένη η χρήση του και υπάρχουν ανασκαφές που την αποδεικνύουν από τον 3ο αιώνα π.Χ. Επίσης είναι συνδεδεμένο στην ιστορία με το άλικο χρώμα των υφασμάτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ακόμα το ριζάρι (όσο και αν το αγνοούμε) αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας, καθώς τον 18ο αιώνα η Λάρισα υπήρξε από του μεγαλύτερους παραγωγούς και μεταποιητές του φέρνοντας πολλά κέρδη στην περιοχή για αρκετά χρόνια. Από την Ελλάδα διαδόθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη και είχε μεγάλη επιτυχία εμπορικά στην Ολλανδία και στην Αγγλία, μέχρι που ανακαλύφθηκε η χημική κόκκινη βαφή και το ριζάρι αποσύρθηκε από την παγκόσμια αγορά.

Photo: winsornewton.com

Μπορούμε πολύ εύκολα με το ριζάρι να βάψουμε τα αυγά μας, με έντονο κόκκινο χρώμα, το Πάσχα. H διαδικασία είναι απλή: Κοπανίζουμε το ριζάρι σε γουδί για να μπορεί να βγάλει το χρώμα του ευκολότερα. Βράζουμε το ριζάρι σε νερό για 10 λεπτά και στη συνέχεια το αφήνουμε να κάτσει για 2-3 ώρες ή και όλη τη νύχτα. Το πρωί σουρώνουμε το ριζάρι και κατόπιν προσθέτουμε τα αυγά και τα βράζουμε για περίπου 15 λεπτά προσθέτοντας μισό ποτηράκι του κρασιού ξύδι (αν χρειαστεί συμπληρώνουμε νερό, ίσα που να καλύπτει τα αυγά). Η δοσολογία είναι 70 γρ. ριζάρι για 15 αυγά.

Πάντως, αν θέλετε και άλλα χρώματα, εκτός του κόκκινου, για τα αυγά σας, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σπανάκι για πράσινο χρώμα, παντζάρι για ροζ, πάπρικα για πορτοκαλί, κόκκινο λάχανο για μπλε-μωβ, κουρκουμά για κίτρινο.

Προτιμούμε φυτικές βαφές για τον χρωματισμό των αυγών το Πάσχα, ιδιαίτερα εάν βοηθήσουν τα μικρά παιδιά της οικογένειας, καθώς οι χημικές βαφές είναι τοξικές και εκτός της προσοχής, που απαιτούν δεν προσφέρουν και εκπλήξεις στα χρώματα.

Καλό Πάσχα!

πηγή:iscreta

Τα άγρια χόρτα της Κρήτης... σε ένα βίντεο που έφτιαξαν μαθητές

Τον κόσμο του ντοκιμαντέρ εξερεύνησαν δεκάδες παιδιά από τα σχολεία του Ηρακλείου στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Μαθητικών Ταινιών Camera ON Festival 2017. Το Γυμνάσιο Αγίων Δέκα, στη Μεσαρά δημιούργησε ένα φιλμ οκτώμισι λεπτών για τα άγρια χόρτα του νησιού  

Οι μαθητές μάζεψαν αγριόχορτα που τρώγονται, από μια περιφραγμένη περιοχή δίπλα στο σχολείο τους για να τα καθαρίσουν και να τα μαγειρέψουν στη συνέχεια με τη βοήθεια της κας Ιωάννας Πηρουνάκη κατοίκου των Αγίων Δέκα. Όπως ανέφεραν τα παιδιά στο φιλμάκι που γύρισαν «η στάση μας και η συμπεριφορά απέναντι στα άγρια χόρτα του τόπου μας άλλαξε εντελώς. Επίσης αναθεωρήσαμε κάποιες εσφαλμένες απόψεις που είχαμε για τη διατροφή  και το κυριότερο: Αποφασίσαμε  να προσθέσουμε περισσότερα χόρτα και λαχανικά στην διατροφή μας».

Το ντοκιμαντέρ πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας , κεφάλαιο Διατροφή , ενότητα «χόρτα λαχανικά» και για τη δημιουργία του εργάστηκαν αλφαβητικά οι μαθητές του Α1 τμήματος:  Βελιδάκη Καλλιόπη-Μαρία, Βοσκάκη Χρυσάνθη, Δαριβιανάκης Μανόλης, Δουλγεράκης Μιχάλης, Ζαχαριουδάκης Γιώργος, Καργάκη Μαρία-Ελένη, Κογεράκη  Κωνσταντίνα, Κυριακάκη Ιωάννα, Κυρλάκη Μαρίνα, Λουπάκης Γιώργος, Μαμότσι Ορέστης, Μασαούτης Μανόλη και Μασαούτης Θοδωρής.

Υπεύθυνος συντονιστής καθηγητής ήταν ο Γιάννης Φραγκιαδάκης με τη συνδρομή των καθηγητών Σήφη Πηρουνάκη και Παρασκευής Φλώρου.

Τη διοργάνωση του Φεστιβάλ ανέλαβε το Γραφείο Σχολικών Δραστηριοτήτων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Ηρακλείου, σε συνεργασία με το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης – Europe Direct Περιφέρειας Κρήτης και τον συντονισμό είχε η Αγγελική Ζαχαράτου, υπεύθυνη Σχολικών Δραστηριοτήτων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Περιφερειακής Ενότητας Ηρακλείου.

Εκτός από το Γυμνάσιο των Αγίων Δέκα συμμετείχαν το 4ο , 6ο και 10ο Γυμνάσιο Νέας Αλικαρνασσού, το Καλλιτεχνικό Σχολείο, τα Γυμνάσια Μελεσών και Μοχού καθώς και το 2ο, 3ο, 4ο, 8ο, 13ο Λύκεια, το Πειραματικό Λύκειο και το Λύκειο Μοχού καθώς και το 6ο ΕΠΑΛ. Φιλική συμμετοχή είχαν το 25ο -27ο & το 28ο Δημοτικά Σχολεία Ηρακλείου.
πηγή:ekriti