Άσπες: H πιο καλά κρυμμένη παραλία της Κρήτης

Βρίσκεται 4 χλμ ανατολικά από τον οικισμό των Τριών Εκκλησιών. Το ουσιαστικό άσπες σημαίνει κατολισθήσεις. Πράγματι στην περιοχή η γεωλογική δραστηριότητα αποτυπώνεται έντονα στα βράχια!

Οι Άσπες έχουν σκούρα μαύρη χοντρή άμμο, σχετικά σπάνιο φαινόμενο στις παραλίες των Αστερουσίων και συνηθισμένο στην Ιεράπετρα.

Είναι περιτριγυρισμένη από ψηλά βράχια πάνω στα οποία σχηματίζονται μεγάλες σπηλιές, οι οποίες έχουν ορθογώνιες πλευρές, σαν κάποιος να τις έχει σμιλέψει!

Τα χρώματα της θάλασσας έχουν ένα έντονο γαλαζοπράσινο χρώμα,ενώ η παραλία, χρόνο με το χρόνο, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν, αλλάζει όψη και μέγεθος. Όταν έχει λίγο κύμα η παραλία σχεδόν χάνεται.

 πηγή: cretanmagazine

Αυτή είναι η Κρήτη! Οι κάτοικοι της Αση Γωνιάς φιλοξενούν την 1η ΜΑΛ (φωτό)

Λίγες λέξεις και πολλές εικόνες γιατί το έθιμο της φιλοξενίας στην Κρήτη υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα!

Οι άντρες της 1ης Μοίρας Αλεξιπτωτιστών βρέθηκαν στην Ασή Γωνιά αυτές τις ημέρες, για να πραγματοποιήσουν άσκηση στα ορεινά του νησιού μας, καθότι ως γνωστόν τα βουνά της Κρήτης πληρούν τις προϋποθέσεις για την σκληρή εκπαίδευση που χρειάζεται μία από τις πιο επίλεκτες μονάδες του Ελληνικού Στρατού.

Κατά την χθεσινή ημέρα, οι κάτοικοι του χωρίου της Αση Γωνιάς φρόντισαν να φιλοξενήσουν τους εκπαιδευόμενους άντρες, προσφέροντας τους τι άλλο καλύτερο από ένα παραδοσιακό γεύμα, που ετοιμάστηκε επί τόπου στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας του Αϊ Γιάννη του Κουμαριώτη και δίπλα στο μνημείο των πεσόντων από την Μάνη  που πολέμησαν στην επανάσταση του 1866 στην Κρήτη.

Το γεύμα στήθηκε έξω και η ώρα της ξεκούρασης των φαντάρων και των Αξιωματικών πέρασε με ένα πλούσιο γεύμα από βραστό κρέας και πιλάφι που συνοδεύτηκε από τους ήχους μιας κρητικής Λύρας.

πηγή:flashnews

Προορισμός... ο παράδεισος - Ακουλουθήστε μας στον Άγιο Παύλο!! (φωτο)

Τι να πρωτοπούμε για τη νότια πλευρά της Κρήτης και τι να σας πρωτοδείξουμε... απλά δείτε τις φωτογραφίες μας από τον παράδεισο που έχει όνομα - ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ!!

πηγή: mykriti

Μάταλα: Η πραγματική ιστορία…

Τα Μάταλα, στην αρχή, ήταν γνωστά μόνο σε πολύ λίγους «παράξενους» νεανίες του εξωτερικού, που –από διάφορους λόγους-απογοητευμένοι ή κυνηγημένοι, έφευγαν από τις πατρίδες τους, αναζητώντας την «περιπέτεια» και «το ουσιαστικό νόημα της ζωής», δηλαδή την Αλήθεια. Οι πρώτοι που πήγαν εκεί, και έμειναν στις σπηλιές, ήταν μπήτνικς, γύρω στα 1965. Μετά, το 1967, πηγαίνουν και χίπις.

Τους είχαν προσελκύσει οι σπηλιές, που είχαν λαξέψει στα βράχια της περιοχής. Οι σπηλιές των Ματάλων, κατά την Ρωμαϊκή Κατοχή, είχαν χρησιμοποιηθεί και σαν τάφοι, αλλά οι χίπις συντονισμένοι με το ανιμιστικό πνεύμα, δεν είδαν τάφους αλλά τα ιδανικά χίπικα σπίτια. Έμεναν εκεί (μικρές παρέες, ζευγάρια, ακόμη και οικογένειες) σαν πρωτόγονοι, χωρίς ανέσεις. Αν και (οι περισσότεροι από τους χίπις) είχαν σπουδαία παιδεία και αξιοζήλευτες γνώσεις, δεν ήθελαν να έχουν καμία επαφή με τον μίζερο, ανιαρό, καταναλωτικό τρόπο ζωής. Έμεναν, τον χειμώνα με παρδαλά, μπήτνικα ή freak ρούχα, μερικοί με προβιές, και το καλοκαίρι ημίγυμνοι (μερικοί μες στις σπηλιές και γυμνοί), επιδιώκοντας να γίνουν Πρωτόπλαστοι, «Children of God» να ενωθούν με την Μητέρα Φύση.

Σε μία φωτογραφία, βλέπουμε νεαρό ζευγάρι σε σπηλιά. Το αγόρι που κρατά την κιθάρα μπορεί να είναι κάποιος αργότερα γνωστός μουσικός.

Η φωτογραφία μας πληροφορεί ότι χρησιμοποιούσαν λάμπες πετρελαίου για να έχουν φως. Άλλες φωτογραφίες δείχνουν καλά γκαζιέρες και τηγάνια και κατσαρόλες. Οι χίπις μαγείρευαν κυρίως ψάρια που ψάρευαν αλλά και τρόφιμα που αγόραζαν από το χωριό. Για να έχουν χρήματα για τις λίγες αυτές αγορές, δούλευαν στα χωράφια του κάμπου.

Οι πολέμιοι

Πρώτος που εξεγείρεται κατά των χίπιδων, είναι ο Μιχαήλ Ι. Βάμβουκας, ο οποίος αν και νέος, σκανδαλίζεται από τα μπικίνι των πανέμορφων κοριτσιών. Τι σκανδάλισε τον Βάμβουκα, ο οποίος αργότερα φθάνει σε υψηλότατα αξιώματα της Κρητικής Πολιτείας; Η ομορφιά. Δεν την άντεξε ο άνθρωπος και αρχίζει και στέλνει επιστολές στην κρητική εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ ζητώντας να απομακρυνθούν οι «χυδαίοι». Σε μία από τις επιστολές αναφέρει ότι έγινε πυρ και μανία όταν ….

«…όταν είδα τα μικρά παιδιά του χωριού, να ερευνούν με τα αχόρταγα και ερευνητικά τους ματάκια τας νεαράς (με τα μπικίνι)…πόσα άραγε ερωτηματικά εγεννήθησαν εις την ψυχήν των αθώων αυτών υπάρξεων; Πόσοι ψυχικοί τραυματισμοί καθ ην στιγμήν βλέπουν ότι μεγάλοι κυκλοφορούν ασύστολα, ενώ εκείνα παρατηρούνται όταν εν τη παιδική των αφελεία σηκώσουν το φουστανάκι τους» (ΠΑΤΡΙΣ, 14 Αυγ 1965)

Εν κατακλείδι, ο διαμαρτυρόμενος παιδαγωγός, προτείνει να απομακρυνθούν  από την Κρήτη οι ανεπιθύμητοι «αλητοτουρίστες». Δυστυχώς για τον Βάμβουκα, η εφημερίδα δεν συμμερίζεται τις απόψεις του (Μπράβο στην Εφημερίδα!) και έτσι ο Βάμβουκας προσπαθεί να ξεσηκώσει τους χωρικούς των Ματάλων. Όμως και οι χωρικοί δεν ξεσηκώνονται διότι δεν ενοχλούνται.
Αλλά ενώ ο Βάμβουκας δεν καταφέρνει να απομακρύνει τους χίπιδες από την Κρήτη, καταφέρνει με ένα περίεργο τρόπο να ενισχύσει το χίπικο κίνημα και να κάνει τα Μάταλα διάσημα σε όλο τον κόσμο. Διότι λέγεται ότι, ο Βάμβουκας εν τη απελπισία του καταφεύγει στον Δεσπότη της περιοχής. Με «κατάλληλες» περιγραφές τον πείθει ότι κινδυνεύει η Ορθοδοξία. Και ο Άγιος αυτός Άνθρωπος, ο Μητροπολίτης Τιμόθεος (που αργότερα έγινε Αρχιεπίσκοπος Κρήτης) παρασυρμένος, βγάζει εγκύκλιο (Ιούνιο του 1968) με την οποία κηρύσσει ανένδοτο αγώνα κατά των χίπιδων. Η εγκύκλιος αυτή δημοσιεύεται και από εφημερίδες της Αθήνας. Τα νέα έχουν φθάσει και στο εξωτερικό, και ένα περιοδικό, παγκόσμιας κυκλοφορίας, το Life, στέλνει δημοσιογράφο για ρεπορτάζ στα Μάταλα, ώστε να διαπιστωθεί τι συμβαίνει.

Η Παρουσίαση στο περιοδικό Life

         Τον Ιούλιο του 1968, το τεύχος του αμερικανικού περιοδικού Life, κυκλοφορεί με εξώφυλλο που έδειχνε ένα νεαρό ζευγάρι σε μια από τις σπηλιές των Ματάλων. Μέσα υπάρχει ένα πολύ καλό ρεπορτάζ του Thomas Thompson που συνοδεύεται από εκπληκτικές φωτογραφίες του Denis Cameron. Όλος ο κόσμος διαβάζει για τα Μάταλα. Οι απανταχού χίπις, πληροφορούνται για τον επίγειο Παράδεισο, για τις προϊστορικές σπηλιές και την υπάρχουσα κοινότητα των συναδέλφων.
            Έτσι λοιπόν από τον Βάμβουκα ενεργοποιείται ο Δεσπότης. Από τον Δεσπότη, ενεργοποιούνται οι δημοσιογράφοι στην Αθήνα. Από αυτούς το περιοδικό Life και τελικά…τα Μάταλα γίνονται σε μία μέρα διάσημα. Τώρα, εκ περάτων της γης στρατιές χίπιδων καταφθάνουν, οι σπηλιές όλης της περιοχής γεμίζουν από παιδιά και το άσημο ψαροχώρι, μετατρέπεται σε πρωτεύουσα του παγκόσμιου χίπικου κινήματος.


Η καταιγίδα πλησιάζει

                Το Καλοκαίρι του 1969, η κρητική εφημερίδα ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ που διευθύνεται από τον Αριστοτέλη Γραμματικάκη παίρνει θέση κατά των χίπιδων στα Μάταλα. Τους χαρακτηρίζει «βρωμερούς», «ανισόρροπους» και «ανώμαλους». Σε ανυπόγραφο κεντρικό άρθρο, στις 17 Ιουλίου, η εφημερίδα διατυπώνει την άποψη, πως «οι χίπιδες έχουν σκοπό να δημιουργήσουν το τρίτο φύλο». Ο ανώνυμος ρεπόρτερ, ισχυρίζεται ότι πήγε στα Μάταλα και συνάντησε τον ηγέτη της χίπικης παροικίας, και ότι ο ηγέτης του αποκάλυψε… «ο βασικότερός μας στόχος είναι να δημιουργήσουμε το τρίτο φύλο»

            Σε άλλα άρθρα της ίδιας χρονιάς, η εφημερίδα επιτίθεται κατά των απανταχού χίπιδων, γράφει για τους «ανεγκέφαλους» που κυλιούνται σε λάσπες, θεωρεί το φεστιβάλ του Γούντστοκ «μεγάλο κατάντημα», και άλλα τέτοια γραφικά και ανυπόστατα που μπορούσαν να προκαλέσουν όμως –στους φιλόξενους κρητικούς που αγαπούσαν τους χίπιδες- την αίσθηση ενός κινδύνου. Είναι φανερό ότι η εφημερίδα θέλει να τρομοκρατήσει τους γονείς, υποβάλλοντάς τους την ιδέα, πως τα παιδιά τους κινδυνεύουν να γίνουν ομοφυλόφιλοι.

            Ύστερα από τέτοια δημοσιεύματα, ο Εισαγγελέας Ηρακλείου Μιχάλης Τσεβάς διατάζει έρευνα στις σπηλιές των Ματάλων. Ο Διοικητής Ασφάλειας Ηρακλείου, με αστυνομική δύναμη, αρχίζει να κάνει αιφνιδιαστικές επιχειρήσεις ημέρα και νύχτα. Ήθελαν να εξακριβώσουν αν μέσα στις περίφημες σπηλιές γίνονταν όργια και εάν προετοιμαζόταν εκεί, η «καταστροφή της Κρήτης», δηλαδή το επαπειλούμενο «τρίτο φύλο».

Τελικά, εργαστήρια κατασκευής τρίτου φύλου, οι αστυνομικοί δεν βρήκαν, βρήκαν όμως μερικούς που στα σακίδιά τους είχαν το χόρτο το λεγόμενο «γελαστό» ή «φευγάτο», και αυτούς τους συνέλαβαν και τους πέρασαν από δίκη.
Υπήρξαν δεκαεπτά συνολικά καταδίκες.

Το «Συνέδριο» των Χίπις

             Τα πράγματα επιδεινώνονται περισσότερο τον Φεβρουάριο του 1970. Τότε συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο. Ένας κρητικός, ο Νίκος Αγγελής, δημοσιεύει στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, ένα πολυσέλιδο ρεπορτάζ για τους χίπις στα Μάταλα, και ρίχνει την είδηση βόμβα…  «ένα μεγάλο Συνέδριο Χίπις από όλο τον κόσμο οργανώνεται στα Μάταλα. Οι χίπις θα συγκεντρωθούν εκεί την Άνοιξη, για να ξεκαθαρίσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα…» (ΕΠΙΚΑΙΡΑ,13 Φεβρ 1970)Ο ίδιος δημοσιεύει την ίδια είδηση στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ (14 Φεβρ 1970).

Η είδηση ήταν ψεύτικη. Συνέδριο δεν υπήρχε. Το ρεπορτάζ αυτό λειτούργησε προβοκατόρικα, έριξε λάδι στη φωτιά, και έκανε έξαλλο τον Δεσπότη στην Κρήτη, που αμέσως έγραψε πύρινα άρθρα στο εκκλησιαστικό περιοδικό ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ , από τα οποία, ενδεικτικό απόσπασμα αναφέρω…  «Αφήσαμε κι εφύτρωσε στον τόπο μας ένα κακό δέντρο. Ο Χιπισμός….Ζητούμε να σταματήσει το συνέδριο, να κλείσουν οι αρμόδιοι τις σπηλιές, να περιφράξουν τον τόπο, να τους διώξουν από εκεί…» (Μητροπολίτης Τιμόθεος. Εκκλησιαστικό περιοδικό ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ τευχ 83, Φεβρ 1970)


Ο Ξαγοραράκης

Ο πόλεμος είναι ακόμη κλεφτοπόλεμος. Επίσημη απόφαση για απομάκρυνση των χίπιδων από τις σπηλιές δεν υπάρχει. Όμως δεν σταματούν να χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου. Στις αρχές του 1970, ένας κρητικός που ζούσε στα Μάταλα, ο Στέλιος Ξαγοραράκης, προσπαθεί να φέρει την ειρήνη.
            Ο Ξαγοραράκης έχει το Καφενείο (που λειτουργεί και σαν εστιατόριο) Mermaid Café στα Μάταλα. Φεύγει λοιπόν από εκεί και πάει στο Ηράκλειο και βρίσκει τον Γραμματικάκη τον εκδότη της εφημερίδας ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ. Του λέει ότι όσα γράφτηκαν περί «τρίτου φύλου» είναι ψέματα, ότι ούτε τρελοί, ούτε βρωμεροί είναι οι χίπιδες. Του αναφέρει περιπτώσεις παιδιών που ζουν στις σπηλιές και έχουν τελειώσει το Harvard. Όμως αυτά τα επιχειρήματα δεν αρκούν και ο Ξαγοραράκης το ξέρει. Το βασικό του επιχείρημα το αφήνει για το τέλος. «Κύριε Γραμματικάκη…» του λέει «…έχετε σκεφτεί τι πάμε να πάθουμε; Αυτά τα παιδιά ήδη γράφουν γράμματα στις πατρίδες τους για όσα αντιμετωπίζουν. Έχουν μια φωνή που μπορεί να σκοτώσει την Κρήτη. Αν οι εφημερίδες του εξωτερικού μας χαρακτηρίσουν βάρβαρους, ποιος τουρίστας θα έρθει ξανά στο νησί μας; Αξίζει λοιπόν στο όνομα της όποιας ηθικής να καταστρέψουμε τουριστικά την Κρήτη;»

Ο Αριστοτέλης Γραμματικάκης, όπως ο ίδιος ομολογεί αργότερα με άρθρο στην εφημερίδα του, πείθεται. Αντιλαμβάνεται ότι με αυτή την συμπεριφορά κινδυνεύουν να μην ξαναπατήσει τουρίστας. Καταλαβαίνει το μεγάλο λάθος. Και ζητά από τον Γραμματικάκη να του αφήσει μια επιστολή με τις σκέψεις του. Το ζητά αυτό για να την δημοσιεύσει στην εφημερίδα και να την σχολιάσει ο ίδιος στα επόμενα φύλα.

Στο φύλο 8 Μαρτίου 1970, υπάρχει πρωτοσέλιδο ενυπόγραφο άρθρο του ίδιου του εκδότη με το οποίο αναγνωρίζει το λάθος τακτικής της εφημερίδας, και κηρύσσει το ΠΑΥΣΑΤΕ ΠΥΡ.

Ο Στέλιος Ξαγοραράκης θα έπρεπε να ανακηρυχθεί πρόσωπο-σύμβολο για την Τουριστική Οικονομία της Κρήτης γιατί προσπάθησε να υπερασπιστεί τον Τουρισμό κάτι που πολύ αργότερα είδαν άλλοι.

Όμως ήταν αργά, γιατί ένας σκοτεινός μηχανισμός είχε ήδη ενεργοποιηθεί και σε λίγο η Μεγάλη Καταιγίδα θα ξεσπάσει…

Η Joni Mitchell στα Μάταλα

Η άνοιξη του 1970, είναι το τελευταίο συγκλονιστικό χαμόγελο της Ουτοπίας, της ψυχεδελικής δηλαδή παροικίας των χίπιδων, στις σπηλιές των Ματάλων. Στο τέλος εκείνης της Άνοιξης, το Χαμόγελο θα γίνει Κραυγή, πρώτα στην Αμερική και μετά στην Ελλάδα. Αλλά πριν την κραυγή, πριν την μεγάλη φασιστική καταιγίδα, θα επικρατήσει μια γλυκιά νηνεμία. Στα Μάταλα θα ανθίσει ένας έρωτας που θα μείνει για πάντα στην ροκ ιστορία. Είναι ο έρωτας της Joni Mitcell και του Κάρεϋ, ενός χίπι που ζούσε εκεί. Αυτός ο έρωτας αποτελεί έναν από τους ομορφότερους μύθους του ροκ και γέννησε ένα πανέμορφο λουλουδένιο παιδί, το τραγούδι Carey…

The wind is in from Africa
Last night I couldn't sleep
Oh, you know it sure is hard to leave here Carey
But it's really not my home
My fingernails are filthy, I got beach tar on my feet
And I miss my clean white linen and my fancy French cologne
Oh Carey get out your cane And I'll put on some silver
Oh you're a mean old Daddy, but I like you fine

Come on down to the Mermaid Cafe and I will buy you a bottle of wine And we'll laugh and toast to nothing and smash our empty glasses down
Let's have a round for these freaks and these soldiers
A round for these friends of mine
Let's have another round for the bright red devil
Who keeps me in this tourist town
            Έναφιλμάκιτου Julian Davies έχειγυριστείμεέμπνευσητοτραγούδιαυτόκαιδίνειεκπληκτικέςεικόνεςαπόταΜάταλα.

Η Στάση της Χούντας

            Μέχρι και τον Απρίλιο του 1970, η χούντα δεν παίρνει θέση για το «πρόβλημα των Ματάλων». Οι απόψεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος διίστανται. Υπάρχουν εκείνοι που προτείνουν στον Παπαδόπουλο μία επιχείρηση σκούπα και υπάρχουν άλλοι που εισηγούνται να μην κινηθούν διότι θα ρεζιλευτούν διεθνώς και θα κατηγορηθούν για φασιστική νοοτροπία. Ο Παπαδόπουλος φαίνεται ότι είχε πειστεί πως μία στρατιωτική ή αστυνομική επιχείρηση, θα τον εξέθετε στο εξωτερικό και θα τον απογύμνωνε από τον «δημοκρατικό» μανδύα που υποκριτικά φορούσε. Έτσι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, εισαγγελείς και άλλοι ελάχιστοι, χουντικής νοοτροπίας που απευθύνουν εκκλήσεις από την Κρήτη, δεν εισακούονται και ο δικτάτορας δεν κινητοποιείται. Όμως στα τέλη του Απριλίου, η εντολή έρχεται άνωθεν, δηλαδή από την Αμερική και είναι ξεκάθαρη: ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΜΑΤΑΛΑ. Τότε βεβαίως και ο Παπαδόπουλος αναλαμβάνει δράση. Γιατί όμως, η Αμερική, δηλαδή ο Νίξον, έδωσε τέτοια εντολή; Η απάντηση βρίσκεται στον στίχο της Joni Mitcell…
Let's have a round for these freaks and these soldiers
A round for these friends of mine

Ας πιούμε στην υγειά των φρικιών και των στρατιωτών Στην υγειά αυτών των δικών μου φίλων. Δηλαδή, εκτός από τα φρικιά, ως χίπιδες ζουν στα Μάταλα και …στρατιώτες. Ποιοι ήταν αυτοί; Όσοι είχαν κληρωθεί αλλά δεν θέλησαν να πάνε στον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι «στρατιώτες» αυτοί, το έσκαγαν από την Αμερική, και έβρισκαν καταφύγιο στα Μάταλα. Ο λόγος λοιπόν που ο Νίξον ήθελε οπωσδήποτε να κλείσει τα Μάταλα, ήταν να τιμωρήσει αυτούς τους «στρατιώτες». Στα τέλη του Απριλίου, οι Αμερικανοί εισβάλλουν στην Καμπότζη. Οι διαμαρτυρίες που αμέσως εγείρονται στην Αμερική είναι πολλές και μάλιστα στις 4 Μαΐου του 1970, φθάνουμε στην σφαγή του Ohio όπου η Αστυνομία ανοίγει πυρ κατά των διαδηλωτών φοιτητών (του Πανεπιστημίου του Kent ) και τέσσερις φοιτητές δολοφονούνται. Τα γεγονότα απαθανατίζονται και καλλιτεχνικά στο τραγούδι του Neil Young…

TinsoldiersandNixoncoming,
We'refinallyonourown.ThissummerIhearthedrumming
FourdeadinOhio
("Ohio" NeilYoung)
          

Η σφαγή στο Ohio, πυροδοτεί μια σειρά από εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη την Αμερική και περισσότεροι νεαροί καίνε τα προσκλητήρια κατάταξης στο στρατό και αρκετοί ταξιδεύουν λιποτάκτες σε διάφορα μέρη, όπως στα Μάταλα. Τότε έξαλλος ο αμερικανός πρόεδρος αποφασίζει να κλείσει τις σπηλιές και να εκδιωχθούν οι χίπιδες των Ματάλων. Όμως ο Νίξον δεν ήθελε να φανεί, δεν ήθελε να γίνει επέμβαση στις σπηλιές με αμερικανικές δυνάμεις. Έτσι χρησιμοποιεί τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αρπάζεται από ένα τηλεγράφημα του Μητροπολίτη Τιμόθεου που ζητά να μην γίνει Συνέδριο Χίπιδων και να κλείσουν οι σπηλιές, και ενεργοποιεί την χουντική αστυνομία. Είναι φανερό ότι το επαπειλούμενο «συνέδριο» ήταν μια είδηση χαλκευμένη που έπαιζε για δυο μήνες, μέχρι να δοθεί το σήμα και να χρησιμοποιηθεί σαν αφορμή για επέμβαση από την αστυνομία. Συνεπώς το σχέδιο είχε καταστρωθεί από καιρό και τώρα απέμενε μόνο η γρήγορη υλοποίησή του.


Η Επέμβαση της Αστυνομίας

        Τον Μάιο του 1970 η τελική φάση του σχεδίου μπαίνει σε εφαρμογή. Οι χωροφύλακες της χούντας, εισβάλλουν στο ψαροχώρι, και συλλαμβάνουν τους περισσότερους χίπις.

Το θρυλικό Mermaid Cafe, ουσιαστικά γκρεμίζεται. Αυτό είναι ένα άλλο Φράουλες και Αίμα που εκτυλίχθηκε εκείνο τον Μάιο του 1970, στα Μάταλα Κρήτης. Στα γεγονότα πρωτοστατεί η Joni Mitcell. Δεν έχω σκοπό τώρα, να περιγράψω με λεπτομέρεια όλα όσα συμβήκανε. Θα πω μόνο το πως τελικά, οι «χίπιδες ταραξίες» «πατάσσονται». Οι σπηλιές αδειάζουν . Γίνονται έλεγχοι διαβατηρίων και οι «αρχές» συνεργάζονται με την αμερικανική πρεσβεία. Όσοι χίπιδες διαπιστώνεται ότι είναι λιποτάκτες του Πολέμου στο Βιετνάμ, παραδίδονται στους Αμερικανούς για τα περαιτέρω. Ο Ξαγοραράκης συλλαμβάνεται. Αργότερα απογοητευμένος φεύγει για πάντα από την Κρήτη, και τώρα ζει στην Αμερική. Το Όνειρο έχει τελειώσει.

πηγή:e-mesara

Γιατί οι Κρητικοί φορούν μαύρο πουκάμισο;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι η σημασία του σαρικιού, για ποιο λόγο φορούν οι Κρητικοί μαύρο πουκάμισο, τι επιρροές δέχτηκε η παραδοσιακή Κρητική φορεσιά ώσπου να πάρει την μορφή που γνωρίζουμε σήμερα. Νομοθεσίες ενδυμασίας, επιρροές από τους διάφορους λαούς που κατοίκησαν στην Κρήτη και βεντέτες έδωσαν την τελική πινελιά στο σχέδιο της Κρητικής ενδυμασίας που γνωρίζουμε.
Η εξέλιξη της Κρητικής ενδυμασία στην πάροδο του χρόνου

• Οι επιρροές από την δύση

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ιστορία και εξέλιξη της κρητικής φορεσιάς παρουσιάζουν οι νομοθεσίες των Ενετών (και των Τούρκων, που θα συναντήσουμε παρακάτω), σύμφωνα με τις οποίες απαγόρευαν στις Κρητικές να φορούν πολυτελείς ενδυμασίες και να στολίζουν τα μαλλιά τους με διάφορους πολύτιμους λίθους.
Από τον στόχαστρο των Ενετών δεν ξέφυγαν ούτε οι άντρες, στους οποίους απαγορεύτηκε να ράβουν βελούδινα ρούχα και η διακόσμηση με χρυσά κεντήματα. Μάλιστα, για να μην αφήσουν περιθώρια ανυπακοής, το 1394 αυξάνουν τους δασμούς των εισαγόμενων υφασμάτων στην Κρήτη.
Μέχρι τότε οι ευκατάστατοι κάτοικοι του νησιού επηρεασμένοι από την βυζαντινή πολυτέλεια είχαν υιοθετήσει ρούχα μεγαλοπρεπέστατα, που όσο περισσότερα στολίδια είχαν σε τόσο μεγαλύτερη κοινωνική τάξη ανήκαν. Η βυζαντινή ενδυμασία φορέθηκε μετά την απελευθέρωση των Κρητών από τους Σαρακηνούς, το 961.
Με την άφιξη των Ενετών και τις απαγορεύσεις τους, η ενδυμασία των Κρητών επηρεάζεται από την δύση. Οι Κρητικές επιλέγουν φορέματα cotehardie, δηλαδή ένα φόρεμα μονοκόμματο, εφαρμοστό στο στήθος και στους γοφούς, για να τονίζει τις θηλυκές καμπύλες, μανίκια μέχρι τον αγκώνα και τετράγωνο άνοιγμα στο λαιμό. Αξιοσημείωτο της ενδυμασίας της εποχής είναι τα ψηλά τσόκαρα που ονομαζότανcalcagnetti και που για να τα περπατήσουν οι κυρίες θα έπρεπε να υποβαστάζονται από δύο υπηρέτριες. Οι άντρες ξεκινούν να φορούν κοντά ρούχα που φτάνουν περίπου μέχρι το γόνατο.

• Η προέλευση της βράκας

Πιθανολογείται ότι οι Κρήτες υιοθέτησαν ένα είδος βράκας από τους Αλγερινούς πειρατές. Οι Κρητικοί δούλευαν ως ναυτικοί στα Ενετικά πλοία και για να παραπλανούν τους Αλγερινούς που λίμαζαν ολόκληρη την Μεσόγειο φορούσαν βράκα. Όταν εγκατέλειπαν τα καράβια συνέχιζαν να φορούν αυτήν την ενδυμασία, λόγω της κακής οικονομικής τους κατάστασης.

• Οι Οθωμανοί καθορίζουν την παραδοσιακή Κρητική φορεσιά

Οι αλλαγές δεν σταματούν εδώ, καθώς το 1669 η Κρήτη καταλαμβάνεται από την Οθωμανική αυτοκρατορία και γίνεται δέκτης και άλλων νομοθετικών ρυθμίσεων που αφορούν την ενδυμασία των κατοίκων του νησιού. Οι Οθωμανοί επιτρέπουν την εισαγωγή υφασμάτων από τις μουσουλμανικές περιοχές κι έτσι οι Κρητικοί έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε μεταξωτά, ταφτάδες, δέρμα κ.ά.
Η ενδυμασία των Κρητικών αρχίζει πλέον να θυμίζει τις παραδοσιακές φορεσιές που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Οι γυναίκες φορούν φαρδιές φούστες, φαρδιές ζώνες, μεταξωτό συνήθως πουκάμισο, μαντήλι και ζιπόνι, δηλαδή το χρυσοκέντητο γιλέκο. Από την άλλη οι άνδρες καθιερώνουν την βράκα, το λευκό συνήθως πουκάμισο, τη ζώνη με το μαντήλι, το φέσι που αργότερα έγινε σαρίκι, το γιλέκο, το καπότο (είδος παλτού) και τα στιβάνια.

Οι νομοθέτες ξανάρχονται να δώσουν εντολές στον Κρητικό λαό, επηρεάζοντας τα χρώματα που επικράτησαν στην Κρητική παραδοσιακή φορεσιά. Ο Κιαμίλ Αχμέτ Πασάς, διοικητής του Χάνδακα, απαγορεύει τα κόκκινα και λευκά σαρίκια, επιβάλει βράκες μπλε ή μαύρου χρώματος και τα κόκκινα παπούτσια. Μέχρι τότε τα στιβάνια των Κρητών ήταν μαύρου, κόκκινου αλλά και άσπρου χρώματος. Άσπρα στιβάνια συνέχισαν να φορούν οι ανυπότακτοι Κρήτες ως ένδειξη αντίστασης.
Μάλιστα, τα άσπρα στιβάνια είχαν περάσει στην συνείδηση του κόσμου ως αντίσταση τόσο που αποτελούσε χαρακτηριστικό των καπετάνιων της εποχής. Μάλιστα, ο Νίκος Καζαντζάκης, στο βιβλίο του «Καπετάν Μιχάλης» γράφει: «ακούγαμε τους γέρους νά μιλούν γιά σφαγές, παλικαριές και πολέμους, γιά λευτεριά κι Έλλάδα, και καμαρώναμε, νά κατεβαίνουν άπό τά βουνά, μέ τις φουφοϋλες βράκες τους, μέ τ’ άσπρα στιβάνια τους, μέ το μαυρομάνικο παραχωμένο στη ζώνη, οι γέροι καπεταναίοι, σαν άγαθά θεριά, και νά κυκλοφορούν στα στενά σοκάκια του Μεγάλου Κάστρου», ενώ παρακάτω παρομοιάζει τον θεό με γέρο κρητικό πολεμιστή, που φορά και εκείνος τα ρούχα της εποχής «φορούσε κι αυτός φουφούλα βράκα, κρατούσε κι αυτός μα­χαίρι κι έφερνε γύρα το Κάστρο».
Η σημασία της Κρητικής ενδυμασίας
Το γνωστό πλεκτό κεφαλοκάλυμμα του Κρητικού, το σαρίκι έκανε την εμφάνιση του στο δεύτερο τέταρτο του 20^ου αιώνα. Το σαρίκι με τα κρόσια σαν δάκρυα φανέρωνε την θλίψη των Κρητικών για τα πολλά χρόνια της Τουρκοκρατίας, καθώς και για το ολοκαύτωμα της μονής Αρκαδίου.
Αναπόσπαστο κομμάτι της Κρητικής ενδυμασίας ήταν το μαχαίρι. Το μαχαίρι που κοσμούσε την γυναικεία φορεσιά φανέρωνε γυναίκα αρραβωνιασμένη ή παντρεμένη. Το μαχαίρι ήταν δώρο του συζύγου και αποτελούσε μικρογραφία ανδρικού μαχαιριού. Από την άλλη, το μαχαίρι των ανδρών, που βρισκόταν πάντα ζωσμένο στην ζώνη της φορεσιάς τους, φανέρωνε την κοινωνική τους θέση και την οικονομική τους κατάσταση.

Όσον αφορά την σταδιακή αντικατάσταση του λευκού πουκαμίσου με μαύρο, η ιστορία ξεκινάει από τα Σφακιά, στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν ακόμα οι κατάρα των βεντετών κάλυπτε σαν μαύρο σύννεφο την περιοχή και ολόκληρο το νησί. Μαύρο πουκάμισο φορούσαν οι συγγενείς του νεκρού για να δείξουν την θλίψη τους αλλά ταυτόχρονα, με αυτόν τον τρόπο φανέρωναν την «υπόσχεση» τους για εκδίκηση. Όταν πραγματοποιούσαν την «υποχρέωση» τους τότε έβγαζαν και το μαύρο πουκάμισο. Ωστόσο, το μαύρο πουκάμισο καθιερώθηκε ως καθημερινή ενδυμασία των Κρητών το 1936, όταν πέθανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Οι διαφοροποιήσεις…
Σαφέστατα, στην πάροδο όλων αυτών των χρόνων και των ενδυματολογικών αλλαγών, οι φορεσιές των Κρητικών διέφεραν ανάλογα με την τοποθεσία όπου κατοικούσαν και την κοινωνική τους τάξη. Τα ρούχα στην ύπαιθρο ήταν πάντα απλά και φθηνά.Τον διαχωρισμό της ενδυμασίας της γυναίκας της υπαίθρου και της γυναίκας της πόλης περιγράφει εξαιρετικά ο Ιωάννης Κονδυλάκης στο βιβλίο του «Ο Πατούχας». Ο Κονδυλάκης παρουσιάζει με γλαφυρό τρόπο τις αλλαγές μιας κοπέλας που μετοίκησε στην πόλη, καθώς και την εντύπωση που προκάλεσε στους κατοίκους του χωριού της, οι οποίοι με την επιστροφή της στο χωριό φαίνεται να λένε «είντα να λέμε κεμείς πως ζούμε στον κόσμο και κάνομε! Να την ακούσετε να σας εδηγάτε τση χώρας τα καλά και τ’ αρχοντιές και να στουπίρη ο νους σας!». Συνεχίζει περιγράφοντας τα ρούχα που φορούσε η κοπέλα, επηρεασμένη από της ενδυματολογικές συνήθειες της πόλης, «αλλ’ όσο θαυμάσια δεν διηγείτο η ίδια τα διηγούντο οι στολισμοί, με τους οποίους ήλθε από την πόλιν, η μεταξωτή γάζα η αστροποίκιλτη, που περιέβαλλε την ξανθήν της κόμη, ο χρυσός σταυρός…το χρυσοποίκιλτον κοντόχι ή κοντογούνι, το οποίον, ανοικτόν εκ των έμπροσθεν, άφηνε να μαντεύωνται υπό το αραχνούφαντον προστήθιον με τους φαρμπαλάδες, και αι περικνημίδες και τα υποδήματα με τα υψηλά τακούνια».
Ωστόσο και σύμφωνα με το originalcrete.com, οι παραδοσιακές γυναικείες κρητικές φορεσιές που επικράτησαν αφορούν τα γιορτινά ρούχα και χωρίζονταν σε τρεις βασικούς τύπους, τη φορεσιά με ζιπόνι και φουστάνι, τη Σάρτζα και τη Κούδα, οι οποίες χωρίζονται και πάλι ανάλογα με τον τόπο όπου φοριούνται. Οι πιο διαδεδομένες σήμερα είναι η Σφακιανή και η Ανωγειανή φορεσιά.
Από την άλλη η ανδρική φορεσιά είναι κοινή για όλη την Κρήτη και χωρίζεται και αυτή σε καθημερινή και σχολινή ενδυμασία. Τα ρούχα των ανδρών έραβαν ειδικοί τεχνίτες που ονομάζονταν τερζήδες.
Από τις μακριές φούστες και τις βράκες στα κοντά φορέματα και τα παντελόνια
Οι γυναίκες της Κρήτης συνέχισαν να φορούν τις παραδοσιακές τους φορεσιές ως το 1920 έκτοτε διάφοροι λόγοι συνετέλεσαν στην αλλαγή των ενδυματολογικών συνηθειών τους. Η βιομηχανική επανάσταση και οι μετανάστες που επέστρεφαν στον τόπο καταγωγής του συνετέλεσαν για την ριζική αλλαγή.
πηγή: zarpanews

Δασκαλογιάννης: Ο τραγικός πρωτομάρτυρας της Κρητικής ελευθερίας

Της Ρίκης Ματαλιωτάκη



"Μολών Λαβέ" εφώναξε ο Δάσκαλος ο Γιάννηςστ' αποσταλμένους του Ραγιά απ' τση Σούδας το λιμάνι.

"Ελευθεριά ή θάνατος" λεν  και τα παλικάρια

κάνανε  επανάσταση σαν άγρια λιοντάρια.

Οι βρύσες γύρω τρίγυρα μαυρίζουν σαν τα δάση

Απο τρεις τόπους ξεκινούν εις τα Σφακιά να  πάσι.

Αρχίζει ο πρώτος πόλεμος εις το Βελι τση  Κράπης

πέφτουσι  Τούρκοι αρίθμητοι  κι ο μέγας Τζιρατζάπης.



Πέφτουν και δέκα Σφακιανοί περίσσια λαβωμένοι,

Μα από τσι Τούρκους πούναι εκειά κιανείς δεν απομένει....



Σχεδόν διακόσια πενήντα χρόνια έχουν συμπληρωθεί από τότε που μαρτύρησε, στο Τουρκοκρατούμενο Μεγάλο Κάστρο, ο πρωτομάρτυρας της Κρητικής επανάστασης, που ύστερα από μια εκατονταετία σκλαβιάς τόλμησε να υψώσει το ανάστημα του στον πανίσχυρο δυνάστη. Στις 17 Ιουνίου 1771 ο δήμιος ακονίζει το λεπίδι και αρχίζει το απαίσιο έργο του…

Ας πάρομε τα πράγματα όμως από την αρχή.

Πότε γεννήθηκε ο Δασκαλογιάννης; Ξέρουμε ακριβή ημερομηνία θανάτου του δεν ξέρουμε όμως ακριβή ημερομηνία της γέννησής του. Άλλοι αναφέρουν ότι γεννήθηκε το 1722 κι άλλοι το 1730. Οι χρονολογίες αυτές συμπερασματικές και κατ΄ εκτίμηση από άλλα γεγονότα αφού καμιά ληξιαρχική πράξη δεν τις βεβαιώνει. Βέβαιο όμως είναι ότι γεννήθηκε στην Ανώπολη Σφακίων, ένα ορεινό χωριό σε ύψος 600μ., περί τα δύο χιλιόμετρα από τη θάλασσα, στη θέση της αρχαίας ομώνυμης πόλης, φέουδο των Σκορδιλών κατά τη Βυζαντινή περίοδο.

Υπήρξε ένας από τους πλέον εγγράμματους, μορφωμένους και πολυταξιδεμένους Σφακιανούς ο Ιωάννης Βλάχος, που πέρασε στην ιστορία ως Δασκαλογιάννης. Τότε αλλά και μέχρι πρόσφατα, προσφωνούσαν δάσκαλο όποιον ήξερε να διαβάζει έστω και μόνο τα γράμματα των εκκλησιαστικών βιβλίών. Το κοινότατο κρητικό επώνυμο Δασκαλάκης προέρχεται από το προσωνύμιο αυτό. Και ο Ιωάννης Βλάχος ήταν γνωστός στα Σφακιά με το όνομα "Δάσκαλος" και με το όνομα επίσης τούτο αναφέρεται και σε τουρκικό έγγραφο του 1750: “Bente Daskalo Vani Vazici Kasteli Mezbur= Ο δούλος Δασκαλογιάνης γραμματικός του Καστελίου».

Ο πατέρας του όμως ήταν ένας πλούσιος καραβοκύρης που τον μόρφωσε στο εξωτερικό, πιθανότατα στην Ιταλία όπου σπούδαζαν τότε κι άλλοι Κρητικοί, αφού μιλούσε την ιταλική γλώσσα.Στην εμφάνιση ήταν άντρας μετρίου αναστήματος, ανδροπρεπής και εύχαρις σαν χαρακτήρας. Είχε φυσική ευφράδεια και έπειθε εύκολα αφού είχε το σπάνιο χάρισμα της ρητορικής ηγεσίας.

Η οικογένειά του αποτελούνταν από τέσσερα αδέρφια, το Νικόλαο ή Χατζή Σγουρομάλλη, τον Παύλο, το Μανούσο και τον Γεώργιο. Η γυναίκα του λεγόταν Σγουρομαλλίνη ή Ξανθομαλλίνη, με καταγωγή από το Ρέθυμνο και μαζί της είχε αποκτήσει τέσσερις κόρες και δύο γιους. Τη Μαρία, την Ανθούσα, την Ελευθερούσα, το όνομα της τέταρτης δεν αναφέρεται πουθενά, τον Ανδρέα και το Νικολάκη.

Στην κατοχή του ο Δασκαλογιάννης είχε τέσσερα τρικάταρτα καράβια κι ο ίδιος ταξίδευε με αυτά στα λιμάνια της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας.Με τις συναλλαγές αυτές (στις οποίες δεν τον δυσκόλευε η γλώσσα καθόλου, μια και εκτός από ιταλικά μιλούσε και ρώσικα), που τον είχαν κάνει πλουσιότατο και πρώτο σε μόρφωση Σφακιανό, του δινόταν και η ευκαιρία να μελετά τον τρόπο ζωής των ελεύθερων ανθρώπων και να τον συγκρίνει με τα βασανιστήρια και την τυραννία επί των συμπατριωτών του. Ήταν τέτοια η κατάσταση των υπόδουλων Χριστιανών, που έβλεπε ότι αν συνεχιστεί θα εξαφανιστεί και το παραμικρό ίχνος Χριστιανισμού και Ελληνισμού στο νησί.

Κάτω από τέτοιες σκέψεις δεν άργησε να βρεθεί στις συσκέψεις των Ελλήνων του εξωτερικού που γινόταν στην Τριέστη υπό την υποκίνηση του Ορλόφ για επαναστατικό κίνημα στην σκλαβωμένη Ελλάδα. Αποδέχεται αμέσως την πρόταση για επανάσταση δίνοντας βάση στα μεγάλα λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις περί ρωσικής βοήθειας και συμπαράστασης.Ο Δασκαλογιάννης γυρνά στα Σφακιά γεμάτος όνειρα και ενθουσιασμό για την απελευθέρωση του τόπου του και με τόσα χαρούμενα συναισθήματα δεν δυσκολεύεται καθόλου, μια κι έχει φυσικό ηγετικό χάρισμα, να εμψυχώσει τους συμπατριώτες του. Τους κάνει να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα να ελευθερωθεί το γένος των Ελλήνων από τους Αγαρηνούς με τη βοήθεια του ξανθού γένους, των Ρώσων δηλαδή, όπως προέλεγε ο χρησμός της «Οπτασίας» του Αγαθαγγέλου, ενός περίεργου βιβλίου που κυκλοφορούσε ευρύτατα τον 18ο αιώνα.



Το βιβλίο αυτό, όποιος κι αν ήταν ο σκοπός εκείνου που το έγραψε κι ανεξάρτητα της προφητικής του αξίας, είναι γεγονός πως είχε μεγάλη επίδραση στο φρόνημα των Ελλήνων, αναπτέρωσε και ενίσχυσε αναμφισβήτητα τις ελπίδες για την απελευθέρωση και ανάσταση της εθνικής κληρονομιάς.

Ο Αλέξιος Ορλόφ, που βρισκόταν τότε στη Πάρο με το ρώσικο στόλο, στέλνει ξανά επιστολή στον Δασκαλογιάννη και του υπόσχεται για άλλη μια φορά βοήθεια, αφού αρχίσει τον αγώνα. Με τη γραπτή διαβεβαίωση του αρμόδιου εκπροσώπου της Ρωσίας, δεν ήταν δυνατόν να μη πιστέψουν οτι μια ομόδοξη αυτοκρατορία, με τόσες δυνατότητες, μπορούσε να τους εγκαταλείψει στα νύχια του αιμοβόρου θηρίου για να τους κατασπαράξει.



Και την ημέρα του Ευαγγελισμού, στις 25 του Μάρτη του 1770, συγκεντρώνονται στην Ανώπολη και με αφάνταστο ενθουσιασμό υψώνουν την σημαία της επανάστασης. Όμως τελευταία στιγμή ο Αλέξιος Ορλόφ με το ρώσικο στόλο, αντί να πλεύσει προς τα Χανιά, όπως είχε υποσχεθεί με την επιστολή προς τον Δασκαλογιάννη, έπλευσε προς τον Τσεσμέ όπου και συμμάχησε με τον τούρκικο στόλο και του δόθηκε ο τίτλος Τσεσμενεσκη, δηλαδή νικητής του Τσεσμέ.



Ο Δασκαλογιάννης βλέπει τα σχέδια του να καταρρέουν μετά την εγκατάλειψη των Ρώσων, εν τούτοις δεν εγκαταλείπει τον αγώνα. Δεν υποκύπτει. Συνεχίζει έστω κι αν αρχίζει να χάνεται κάθε ίχνος ελπίδας. Παρά την τεράστια αριθμητική υπεροχή του εχθρού, δίνει φονικότατη μάχη στα στενά της Νίμπρου που κρατά δύο ολόκληρες μέρες. Ο σκοπός του δεν είναι φυσικά να εμποδίσει τη προέλαση του εχθρού αλλά να την καθυστερήσει, για να δοθεί καιρός στα γυναικόπαιδα να επιβιβασθούν στα καράβια, μια και δεν υπήρχε πια άλλη σωτηρία.



Από τους 800 άνδρες του έχουν σκοτωθεί οι 300 όμως και οι Τούρκοι πλήρωσαν με τίμημα 1000 νεκρούς τη μάχη της Νίμπρου. Οι Τούρκοι πληροφορούνται ότι τα γυναικόπαιδα έχουν σκοπό να επιβιβασθούν στα καράβια για να δραπετεύσουν κι αμέσως 6000 στρατός καταφθάνει στην Ανώπολη για να τα εμποδίσει. Εφτακόσιοι Σφακιανοί που βρίσκονται στην περιοχή τρέχουν για να τα προστατεύσουν.



Πάνω από το Λουτρό γίνεται άγρια μάχη στήθος με στήθος, με το μαχαίρι, γιατί με τα όπλα υπήρχε κίνδυνος να κτυπήσουν τα γυναικόπαιδα. Από τους 700 Σφακιανούς οι 300 σκοτώθηκαν και οι Τούρκοι μπαίνουν στο τέλος στην Ανώπολη. Άρχισε άγρια σφαγή. Άνδρες και γυναίκες πολεμούν απεγνωσμένα ώσπου σκοτώθηκαν όλοι και όλες. Μόνο εκατό γυναικόπαιδα που αιχμαλώτισαν οι Τούρκοι επέζησαν από τούτο το άγριο μακελειό. Οι Τούρκοι απο εκεί και μετά συνέχιζαν το εξοντωτικό τους έργο, κόβοντας δέντρα, ξεριζώνοντας αμπέλια. Όσους άνδρες συλλάμβαναν τους έσφαζαν επί τόπου, ενώ τις άσχημες γυναίκες, τα παιδιά και τους γέρους τους έριχναν σε γκρεμούς για να διασκεδάσουν.

"Το Δάσκαλο εγδάρασι κι άλλους πολλούς έπνιξαν κι όλους τους αποδέλοιπους στη φυλακή τσι ρίξαν"

Στη διάρκεια τούτης της φονικής μάχης ο Δασκαλογιάννης είχε στείλει τη γυναίκα του μαζί με τις δύο μεγάλες του κόρες, τη Μαρία και την Ανθούσα, στο Λουτρό για να μπουν στο καράβι του. Όμως στο δρόμο τραυματίστηκε η Σγουρομαλλίνη και οι κόρες της νομίζοντας ότι σκοτώθηκε τρέχουν απελπισμένες, χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν, με αποτέλεσμα να πέσουν στα χέρια των Τούρκων που όταν έμαθαν ότι είναι κόρες του αρχηγού τις παρέδωσαν στο σερασκέρη.



Ο Δασκαλογιάννης εν τω μεταξύ κατεβαίνει στο Λουτρό, μαθαίνει το χαμό των παιδιών του, βλέπει τη γενική καταστροφή και στη απελπισία του πάνω αποφασίζει να παραδοθεί στον πασά. Οι άλλοι αρχηγοί όμως δεν τον αφήνουν να πραγματοποιήσει τη σκέψη του. Ο πασάς του έστειλε επιστολή παρακαλώντας τον να παραδοθεί και με την υπόσχεση οτι αν κάνει αυτό που του έλεγε όχι μόνο δεν θα βλάψει τα Σφακιά αλλά θα φύγει αμέσως απο εκεί. Ο Δασκαλογιάννης συγκαλεί γενική συνέλευση στα Κρούσια για να τους ανακοινώσει την πρόταση, όμως η συνέλευση αποφασίζει ομόφωνα ότι θα συνεχίσει τον αγώνα και απαντούν στο πασά οτι δεν θα παραδοθούν ποτέ. Και η τελευταία πράξη του αιματηρού δράματος παίζεται στο φαράγγι της Αράδαινας, ένα από τα πιο ωραία και επιβλητικά φαράγγια των Λευκών Ορέων με κατακόρυφες πλευρές εκατοντάδων μέτρων.



Παρά την φυσική κάλυψη του γνώριμου τόπου, η νίκη ήταν αδύνατη για τους Σφακιανούς. Γρήγορα οι Τούρκοι τους περικυκλώνουν και όσοι επέζησαν αναγκάστηκαν να διασκορπιστούν στα όρη, για να σωθεί ο καθένας όπως μπορούσε. Μερικοί τότε έφυγαν από τη Κρήτη και δεν ξαναγύρισαν ποτέ πια. Όσοι παρέμειναν κατέβαιναν σαν αετοί τη νύκτα, από τις κορυφές των βουνών στα τουρκοχώρια των γύρω επαρχιών, σκοτώνοντας όσους αγάδες συναντούσαν και άρπαζαν ότι έβρισκαν για να θρέψουν τα πεινασμένα παιδιά τους. Οι αγάδες δεν τολμούσαν να βγουν από τα σπίτια τους και παρά τη νίκη τους ήταν τρομοκρατημένοι. Κι ο πασάς δεν ήθελε να αφήσει τα Σφακιά, ρημαγμένα αλλά ακόμη ανυπότακτα, αφού κανένας δεν «εμούτισε», δεν εδήλωσε υποταγή.

Για να ενθαρρύνει το Δασκαλογιάννη να παραδοθεί, του στέλνει κι άλλο γράμμα, σε ήπιο τόνο όμως τούτη τη φορά:"Σαν έρθεις να μιλήσωμε και σαν ανταμωθούμε,ούλα θε να συμπαθηστούν και φίλοι θα γενούμε."

Κι εκείνος, κάτω από το βάρος της ευθύνης για τέτοια πρωτοφανή καταστροφή, έστω και αν η πρόθεσή του δεν ήταν καμιά άλλη πέρα από τη επιθυμία να ελευθερώσει τον τόπο του από το ζυγό των τυράννων, θεωρεί τον εαυτό του σαν κύριο υπεύθυνο και αποφασίζει να παραδοθεί, νομίζοντας ότι έτσι θα εξιλεωθεί. Ο πασάς τον δέχεται, του παρουσιάζει τη κόρη του Μαρία για να ευχαριστήσει και μετά άρχισε να τον ανακρίνει. Κάτω από τέτοιες συνθήκες τον αναγκάζει, σαν εκπρόσωπο και αρχηγό της επαρχίας του, να στείλει επιστολή που έλεγε τα εξής:"Προς τους καπεταναίους των Σφακίων.Με το γενικό αρχηγό σας τον οποίο θεωρώ φίλο και όχι αιχμάλωτο έδωσα τις ακόλουθες συμφωνίες που πρέπει να παραδεχτείτε όλοι, αλλιώς θα σας καταστρέψομε εντελώς.Πρώτον: Ο αρχηγός Δασκαλογιάννης δεν θα επιστρέψει στα Σφακιά αλλά θα παραμείνει μαζί μας, για τρία χρόνια, με την περιποίηση φυσικά που απαιτεί η θέση του.Δεύτερον : Πρέπει να δηλώσουν οι Σφακιανοί εγγράφως ότι αναγνωρίζουν την τούρκικη κυβέρνηση της Κρήτης.

Τρίτον : Οι Σφακιανοί θα εξακολουθούν να έχουν τα όπλα τους, θα διοικούνται σύμφωνα με τα έθιμά τους, και θα πληρώνουν κάθε χρόνο 5000 γρόσια."

Την επιστολή με τη συμφωνία του Δασκαλογιάννη και του πασά μεταφέρουν δυο χριστιανοί στου Ασκύφου όπου ήταν συγκεντρωμένα τα υπολείμματα των Σφακιανών.Αφού δεν υπήρχαν περιθώρια επιλογής, γίνεται αποδεκτή από όλους και γράφουν στο πασά: "Δεχόμαστε τη συμφωνία του αρχηγού μας με τον εξοχότατο βεζίρη της Κρήτης, αναγνωρίζουμε την Τούρκικη κυβέρνηση, υποσχόμεθα να πληρώνουμε 5000 γρόσια και εμπιστευόμαστε τη ζωή του αρχηγού μας στην τιμιότητα του εξοχότατου βεζίρη."

Την απάντηση αυτή την έστειλαν την ίδια μέρα στον πασά με 500 πρόβατα δώρο εβδομήντα πέντε οπλαρχηγοί, ο πρωτόπαπας κι άλλοι έξη παπάδες. Βασιζόμενοι στις "συμφωνίες" του Χασάν πασά, νόμισαν πως μπορούσαν ακίνδυνα να παρουσιαστούν σ' αυτόν αφού είχαν δηλώσει την υποταγή τους. Τούτο ακριβώς περίμενε και εκείνος. Αφού διέταξε και τους συνέλαβαν αμέσως, τους παίρνει μαζί του στο Ηράκλειο για να κοσμήσουν το θρίαμβο του. Μετά τους φέρνει στις φυλακές του Κούλε όπου μερικούς κρέμασε αμέσως και μερικοί πέθαναν από τα βασανιστήρια.



Όσοι έζησαν δεν κατόρθωσαν να δραπετεύσουν παρά μετά απο χρόνια. Το Δασκαλογιάννη και την κόρη του τους κράτησε στο σεράγιο του ο πασάς γιατί ήθελε να τους χρησιμοποιήσει σαν δόλωμα μήπως και καταφέρει να συλλάβει και τους άλλους τρεις αδελφούς του που είχαν προλάβει να καταφύγουν στα Κύθηρα. Όμως λίγο καιρό μετά αφού είδε ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να καταφέρει τούτη τη σύλληψη, αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του αρχικού σχεδίου του. Δηλαδή, να παραδώσει το Δασκαλογιάννη στο μαινόμενο πλήθος για να τον εκτελέσουν.



Έτσι, 17 Ιουνίου, ημέρα Παρασκευή, αργία των Μουσουλμάνων, για να μπορούν να παραβρεθούν στο μαρτύριο του ήρωα, ο Δασκαλογιάννης παραδόθηκε στους δήμιους του Οι Τούρκοι του Μεγάλου Κάστρου που με ιδιαίτερη ευχαρίστηση παρακολουθούσαν πάντα τις εκτελέσεις των Χριστιανών, είχαν συγκεντρωθεί στον τόπο του μαρτυρίου του.Όμως, που ακριβώς ήταν ο τόπος αυτός; Οι γνώμες των ιστορικών διχάζονται. Ο Παπαδοπετράκης, ο πλησιέστερος προς τα γεγονότα και πρώτος και κυριότερος ιστορικός της επανάστασης του 1770, ο οποίος γράφει ότι παρέλαβε από τον Ιωαν. Πωλιουδάκη ανέκδοτα έγγραφα σχετικά με την επανάσταση, αναφέρει ότι η εκτέλεση έγινε "εις την πλατείαν, την ούσαν προς την ανατολικής πύλην του Ηρακλείου τουρκιστήν ονομαζόμενην Ατ-Μεινταν."



Η ανατολική πύλη ήταν η πύλη του Αγίου Γεωργίου ή Λαζαρέτο, στη νότια πλευρά της σημερινής πλατείας Ελευθερίας απέναντι στον κινηματογράφο Ηλέκτρα.Ο Μουρέλλος αναφέρει ότι η εξέδρα στήθηκε κάτω από ένα πλάτανο της πλατείας, ο Ψιλάκης αντιγράφει τον Παπαδοπετράκη και ο Κριαρής δεν αναφέρει καθόλου τον τόπο του μαρτυρίου, Πιθανόν πάντως να υπάρχουν πάνω σε αυτό περισσότερες πληροφορίες στους κώδικες του Τούρκικου Αρχείου Ηρακλείου που η έρευνα τους θα φωτίσει όχι μόνο αυτό το περιστατικό, αλλά και πολλές άλλες σελίδες στην αιματόβρεκτη ιστορία του νησιού κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.Το χρονικό πάντως της εκτέλεσης, κατά τον Παπαδοπετράκη έχει ως εξής:



“Ο τραγικός πρωτομάρτυρας της Κρητικής ελευθερίας δέθηκε καλά πάνω στο «θρονί» Και ο δήμιος άρχισε το απαίσιο έργο του, γδέρνοντας τον ζωντανό με κοπτερό μαχαίρι, κάτω από τους καγχασμούς του βάρβαρου πλήθους και του ίδιου του πασά. Μπροστά του έβαλαν ένα καθρέπτη για να μεγαλώσουν την οδύνη του. Έπειτα έφεραν δεμένο τον αδερφό του Χατζή Σγουρομάλλη και όταν είδε ο ένας τον άλλο,"εμουγκαλίσθησαν ως βόες δις και τρις" κατά την έκφραση του ιστορικού. Από τη στιγμή αυτή ο Σγουρομάλλης τρελάθηκεΟ Δασκαλογιάννης υπέστη το φρικτό μαρτύριο με μεγάλη καρτερία, δίχως να εκστομίσει ούτε ύβρεις, ούτε ένα «ωχ»! έως ότου υπέκυψε. Ύστερα από δυο μέρες που έμεινε δεμένος επέτρεψαν σε μερικούς Χριστιανούς να τον θάψουν. Τον έθαψαν σε ένα λάκκο νοτιοανατολικά της Ακ Ταμπιας. Δηλαδή στην περιοχή που βρισκόταν μέχρι πριν λίγο καιρό το μαιευτήριο "Μητέρα". Ο Παπαδοπετράκης αναφέρει οτι ο υπερογδοηκοντούτης Τούρκος Χασάν Μαράζης που παραβρέθηκε στην εκδορά, διηγήθηκε τη σκηνή στον Ιωαν. Πωλιουδάκη το 1838 και του έδειξε τον τόπο που τον έθαψαν.



Είναι πολύ λυπηρό που δεν υπάρχουν περισσότερα στοιχεία για την επανάσταση αυτή του 1770. Δεκαέξι χρόνια όμως αργότερα το τραγικό τέλος της επανάστασης του Δασκαλογιάννη εξιστορεί στο ποίημα που συνέθεσε ο αγράμματος τυροκόμος από το Μουρί Σφακίων Μπάρμπα Μπατζελιός. Εάν δεν υπήρχε το τραγούδι τούτο και το σχετικό κεφάλαιο της ιστορίας του Παπαδοπετράκη που το συνέγραψε συγκεντρώνοντας εκατό χρόνια αργότερα διάσπαρτα στοιχεία από την παράδοση, πιθανόν η επανάσταση του Δασκαλογιάννη να είχε λησμονηθεί εντελώς.



Η επανάσταση του Δασκαλογιάννη υπήρξε το πρώτο σκίρτημα της Κρητικής ψυχής ενάντια στο φοβερό δυνάστη. Η πρώτη απόδειξη ότι το Κρητικό πνεύμα δεν σβήνει, ούτε σιωπά, όποιος κι αν στέκει αντίκρυ του, όποιος κι αν προσπαθεί να μηδενίσει τη λάμψη του. Τόσοι και τόσοι κατακτητές πέρασαν από τα χώματα τούτα, που πάνω τους δεν ρίζωσε ποτέ το δέντρο της τυραννίας.

Ούτε δυο χρόνια δεν είχαν περάσει από τότε που ερήμαξε, στην κυριολεξία, τα Σφακιά ο Χασάν Πασάς και οι Σφακιανοί, όσοι είχαν απομείνει από την καταστροφή, κατέβηκαν στο Μπροσνερο και κάτω από τη μύτη των τουρκικών αρχών των Χανίων και εξολόθρευσαν το τρομερό γενίτσαρο Αληδάκη.Η επανάσταση του Δασκαλογιάννη γέμισε θάρρος τις καρδιές των καταφρονεμένων. Ήρωες θα γεννιούνται πάντα στην Κρήτη, για να γράφουν με το αίμα τους την ιστορία και να πιστοποιούν για τη λευτεριά πως:

"Σ' όσους με ξερωτήξανε ποιας μάνας είμαι γέννα είπα 'ντως πως μ' ανάστησε το κρητικό το αίμα"

πηγή:cretablog

Οι τελευταίες δραματικές ώρες του Ξυλούρη

Ο αδερφός μου έφυγε πάμφτωχος από τη ζωή. Εκανε συναυλίες αφιλοκερδώς για να σώσει την Ελλάδα από τη χούντα και την Κύπρο από την Τουρκία και στο τέλος κάναμε αγώνα για να "φύγει" αξιοπρεπώς...

Με τα λόγια αυτά η αδερφή του μεγάλου ερμηνευτή της Κρήτης Νίκου Ξυλούρη, Ζουμπουλία, τριάντα πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. «Αν μας είχε ακούσει και είχε πάει να δει την πνευμονία έγκαιρα, ο Νίκος ίσως να ζούσε τώρα. Έπαθε καρκίνο και ούτε προλάβαμε να τον χαιρετήσουμε» λέει σε καθημερινή εφημερίδα.
«Ήταν μικρό παιδί όταν η Ζουμπουλία Ξυλούρη με τα άλλα δύο αδέρφια της και τους γονείς τους μάζεψαν μέσα σε μία ώρα τα πράγματά τους, τα φόρτωσαν στα γαϊδουράκια και ξενιτεύτηκαν σε άλλο χωριό, όταν οι Γερμανοί άρχισαν να λεηλατούν και να καίνε σπίτι σπίτι τα Ανώγεια της Κρήτης. «Δύο μήνες έκαιγαν και λεηλατούσαν το χωριό μας. Ήρθαν και ζητούσαν να τους δώσουν τα γυναικόπαιδα. Οι αντάρτες, μαζί και ο μπαμπάς μου, είχαν προλάβει και έσωσαν πολλούς συγχωριανούς. Ομως οι Γερμανοί πήραν τριάντα κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά για την "αγγαρεία", όπως την έλεγαν».

Τα βουρκωμένα μάτια της Ζουμπουλίας Ξυλούρη φανερώνουν οργή, πικρία, πόνο για τις κακουχίες που πέρασαν εκείνη και οι δικοί της άνθρωποι. «Ολη η οικογένειά μας ζούσε από ένα καφενείο που είχαμε. Οταντο έκαψαν οι Γερμανοί, μαζέψαμε τα πράγματά μας και ξενιτευτήκαμε. Αργότερα, επιστρέφοντας στο χωριό, δεν βρήκαμε τίποτα. Είχαν καεί όλα. Τα πάντα. Θυμάμαι τον πατέρα μου, λεβέντη Κρητίκαρο, τα βράδια να σιγοκλαίει. Φοβόταν ότι δεν θα καταφέρει να θρέψει την οικογένειά του. Πούλησε ένα αμπέλι που είχαμε και φτιάξαμε ένα δωμάτιο για να βάλουμε τα κεφάλια μας μέσα και να ζήσουμε».
«Ηταν σε μια συναυλία που έδινε τότε στα Χανιά με την Αννα Βίσση. Είχε αγοράσει και ένα οικόπεδο σε έναν λόφο και εκεί ήθελε να γεράσει και να πεθάνει. Είχε αγοράσει και εκατό κατσίκια για να τρώνε μαζί με τους φίλους του και να γλεντάνε. Ηταν όμως ήδη καταβεβλημένος. Εβηχε συνεχώς. Δεν σταματούσε. Θυμάμαι ήρθε εδώ στο σπίτι και ο κόσμος τού ζητούσε αυτόγραφα. Εκείνος έδινε και έβηχε. Ομως δεν πήγαινε σε νοσοκομείο. Φοβόταν. Οι γιατροί που πήγαιναν στο σπίτι τού έλεγαν: "Ψύξη και κρύωμα βαρύ". Και αυτό του γύρισε σε καρκίνο» περιγράφει και συνεχίζει: «Η μάνα μου στενοχωριόταν και του έλεγε: "Γιατί, ρε Νίκο, πας και κάνεις συναυλίες για τον ξένο κόσμο και για την υγεία σου δεν μπαίνεις σε ένα νοσοκομείο να γίνεις καλά;".

Και εκείνος, όταν ήταν ήδη πολύ αργά, της είπε: "Η βλακεία μου, μάνα, με έφαγε και θα πεθάνω". Πήγε στο Memorial στην Αμερική. Εκεί οι γιατροί διαπίστωσαν ότι όλα τα ζωτικά του όργανα ήταν σάπια. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Ηταν ήδη αργά». Τα μάτια της κυρά Ζουμπουλίας γεμίζουν δάκρυα. Λες και μιλάει για ένα γεγονός που συνέβη πριν από λίγες ώρες. «Οταν τον είδαμε στο δωμάτιο του Ευαγγελισμού ήταν με τις πιτζάμες. Επαιζε το κομπολογάκι του κι έβηχε. Η μάνα μου προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Του μιλούσε και πήγαινε στη γωνιά και έκλαιγε. Οταν ήρθε από την Αμερική ο Νίκος, έκλαιγε μέρα νύχτα. Δεν ήθελε να πεθάνει. Είχε όμως τελειώσει».
Με κρητική ντοπιολαλιά η Ζουμπουλία Ξυλούρη αναφέρει πρώτη φορά και το όνειρο της μάνας τους προτού πεθάνει ο Νίκος.

«Πριν μπει ο Νίκος στον Ευαγγελισμό και από εκεί τον στείλουν στο Memorial, η μάνα μας ήταν ανήσυχη. Πολύ ανήσυχη. Εκείνη ήταν στα Ανώγεια και ο Νίκος στην Αθήνα, χωρίς να ξέρει τίποτε για την υγεία του. Εδώ στο σπίτι είχαμε μια κληματαριά που την είχαμε κόψει, επειδή τα σταφύλια λέρωναν τους τοίχους. Βλέπει η μάνα μας λοιπόν ένα όνειρο τέσσερις μήνες προτού πεθάνει ο Νίκος, ότι η κληματαριά που είχαμε είχε τρεις βλαστούς. Και κάποιος της έκοψε τον μεγαλύτερο βλαστό. Σηκώνεται το πρωί από τον ύπνο της και άρχισε να κλαίει. "Ο Νίκος κάτι κακό έχει και δεν μου το λέτε". Εκανε σαν να προνοούσε τον θάνατό του. Μας έλεγε λοιπόν η μάνα μου ότι ο Νίκος θα πεθάνει, δεν γλιτώνει. Ηρθαν και γειτόνισσες να την καθησυχάσουν, αλλά εκείνη είχε προνοήσει τον θάνατό του. Παίρνει τηλέφωνο στην Αθήνα. Το σηκώνει η γυναίκα του, η Ουρανία. "Μαμά, ο Νίκος κοιμάται" της απαντάει. "Ξύπνησέ τον, θέλω να του μιλήσω". Και τον ξύπνησε. Και του λέει: "Πήγαινε, παιδί μου, να γίνεις καλά. Θα πεθάνεις!"».
Η στενοχώρια όμως των δυο γονιών για τον μεγάλο τραγουδιστή έμενε να αποβεί μοιραία για εκείνους. Ο πατέρας του Νίκου, Γιώργης, πέθανε από τον καημό του όταν η χούντα τον απέκοψε από παντού, με αποτέλεσμα ο τραγουδιστής ούτε να μπορεί να δουλέψει ούτε και να ακούγεται στην τηλεόραση και στα ραδιόφωνα. Η μάνα του, μόλις πληροφορήθηκε για τον καρκίνο του γιου της, έπαθε εγκεφαλικό και έμεινε ανάπηρη στο κρεβάτι. Και ο Νίκος τελείωσε μέσα σε λίγες εβδομάδες...

πηγή:gossip

Το Μοιρολόι της βροχής απ’τον Χαρούλη αφιερωμένο στον Β.Γιακουμάκη (βίντεο)

Τρεις μαγικές βραδιές έζησαν όλοι οι φίλοι του Γιάννη Χαρούλη στις 8, 9 και 10 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» στον Βύρωνα.

“Χίλια καλώς εσμίξαμε” είπε στο κοινό του για ακόμη μία χρονιά ο ερμηνευτής με τρεις sold out συναυλίες στην έναρξη της τρίτης του συναυλίας, της οποίας τα έσοδα θα διατεθούν για φιλανθρωπικούς σκοπούς στη Στέγη Θηλεών Π. Φαλήρου «Άγιος Αλέξανδρος», στο Νομαρχιακό Αθλητικό Σωματείο ατόμων με αναπηρίες «Τυρταίος» και στο Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα».

Από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς ήταν η αφιέρωσή του τραγουδιστή στον αδικοχαμένο Βαγγέλη Γιακουμάκη.

“Θέλω να αφιερώσω ένα τραγούδι στο Βαγγέλη, και να πω αυτή η αμαρτία να μη ξανασυμβεί ποτέ ξανά. Είμαι τελείως ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή βίας. Τα παλικάρια, όποιοι είναι, να τα βγάλουνε πέρα με παλικάρια. Και όταν χρειάζεται, με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Όχι με τους αδύναμους. Στο Βαγγέλη.”, είπε και ξεκίνησε να τραγουδάει…

Το Μοιρολόι της Βροχής για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη

πηγή:flashnews

Κρήτη: Η χαμένη Ατλαντίδα Ντοκιμαντέρ

O Μινωικός Πολιτισμός και η σύνδεσή του με την χαμένη Ατλαντίδα - Ντοκιμαντέρ

Μια συναρπαστική αρχαιολογική ιστορία που αποκαλύπτει με λεπτομέρειες πως καταστράφηκαν οι Μινωίτες, ο πρώτος μεγάλος πολιτισμός της Ευρώπης. πηγή:mykriti

Ομορφότερη η Κρήτη από την Χαβάη σύμφωνα με τους Αμερικανούς

Τις ομορφιές της Κρήτης εκθειάζουν συχνά και οι Αμερικανοί σε κάθε ευκαιρία! Το νησί προκαλεί δέος και αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους προορισμούς των τουριστών.
Κρήτη
Με αυθεντικά ελληνικά εστιατόρια, γοητευτικά  χωριά δίπλα στο κύμα και εξαιρετικό καιρό, η Κρήτη είναι ένας από τους πιο αγαπημένους προορισμούς των τουριστών από όλο τον κόσμο. Για μια δόση… ιστορίας επισκεφθείτε τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία που διατηρούν το αρχαίο παρελθόν του νησιού στη ζωή.

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά οι αναγνώστες αμερικανικού ταξιδιωτικού ιστοτόπου αποθεώνουν τη Σαντορίνη και της δίνουν το τίτλο του ομορφότερου νησιού στον κόσμου. Ομορφότερου και από τα Μπόρα Μπόρα…
Σαντορίνη
Ενα μέρος ιδανικό για μήνα του μέλιτος, που όμως, μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα είδη ταξιδιωτών. Οσοι θέλουν να ξεκουραστούν μπορούν να χαλαρώσουν στην κόκκινη άμμο της Σαντορίνης, οι καλοφαγάδες μπορούν να απολαύσουν τις υπέροχες γεύσεις της Μεσογείου και οι λάτρεις της ιστορίας μπορούν να εξερευνήσουν τα ερείπια της Θήρας και του Ακρωτηρίου.

Μύκονος 
Είναι κάτι σαν το άγριο αδελφάκι της Σαντορίνης.  Το ελληνικό αυτό νησί πάλλεται στο ρυθμό των κλαμπς σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Υπάρχει, όμως, και μια πιο ήσυχη πλευρά αυτού του νησιού. Ολοι, άλλωστε, μπορούν να χαλαρώσουν παρακολουθώντας το ηλιοβασίλεμα από τους ανεμόμυλους…

Η λίστα του USnews.com με τα 16 ομορφότερα νησιά του κόσμου έχει ως εξής:

1. Σαντορίνη
2. Μπόρα Μπόρα
3. Σαιντ Κιτς και Νέιβις
4. Μαλδίβες
5. Σαιν Μαρτέν
6. Νησιά Κέιμαν
7. Φίτζι
8. Μάουι
9. Μύκονος
10. Μπαλί
11. Καουάι
12. Σεϋχέλλες
13. Κρήτη
14. Χαβάη
15. Ανγκιλα
16. Καλαπάγκος

πηγή:efimeridaki

Το βίντεο του Κρητικού σκηνοθέτη για τη Σπιναλόγκα που «έπιασε» την κορυφή του κόσμου! (vid)

 

Το εκπληκτικό βίντεο με το «μακρύ αγκάθι» της ανατολικής Κρήτης, είναι πλέον το κορυφαίο!

Πριν από λίγο καιρό ο κρητικός εικονολήπτης και χρήστης drone Νίκος Σαράντος, κατέγραφε την Σπιναλόγκα να δεσπόζει από ψηλά, κάνοντας χρήση υψηλής τεχνολογίας και ευκρίνειας για να τραβήξει της μαγευτικές εικόνες του νησιού των Λεπρών.

Τις τελευταίες ημέρες ο δημοφιλής ιστότοπος travelbydrone.com που συλλέγει τα καλύτερα βίντεο από όλο τον κόσμο τραβηγμένα με drone (το ιπτάμενο ελικοπτεράκι με τους 4 έλικες) τοποθέτησε στην κορυφή της λίστας τη δουλειά του Νίκου Σαράντου.


Μάλιστα ο ίδιος ο Νίκος Σαράντος γράφει ενθουσιασμένος στον προσωπικό του λογαριασμό για το συγκεκριμένο περιστατικό, τα εξής:

    Το http://www.travelbydrone.com/ είναι μια σελίδα που προβάλει βίντεο από όλο τον κόσμο, τραβηγμένα με drone. Φιλοξενεί και μερικά δικά μου βίντεο. Ένα από αυτά είναι η Σπιναλόγκα https://www.youtube.com/watch?v=Wwk0Q2twJRs, που με έκπληξη σήμερα διαπίστωσα ότι είναι πρώτο στη λίστα με τα καλύτερα βίντεο του ίντερνετ, που έχει η σελίδα στην ενότητα Drone TV. Thanks www.travelbydrone.com

Δείτε το απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο της Σπιναλόγκα από ψηλά, υπό το πρίσμα του Νίκου Σαράντου
πηγή:creteplus